De teloorgang van de buurtkroeg
Stadsbuurten hebben altijd enkele voorzieningen waarvan er véél zijn. Kappers bijvoorbeeld. Vergelijk het met plattelandsdorpen die als laatste voorziening meestal een kapper overhouden. Ik wil het echter niet over kappers hebben, maar over cafés. Ook daarvoor geldt dat er nog heel veel van zijn. Te veel. Met name in oude stadsbuurten leiden buurtkroegen vaak een kwijnend bestaan. En af en toe sluit er een definitief zijn deuren.
Op mijn fietsroute van het centrum van Den Haag naar huis kom ik langs veel van die kroegen. Bij sommige kan ik niet naar binnen kijken, maar de erbarmelijke staat van de gordijnen binnen en het schilderwerk buiten verraadt genoeg. In andere kroegen zitten slechts een paar mensen aan de bar, op welk tijdstip ik ook langsfiets. Café De Kleine Weimar is inmiddels gesloten.
Sommige cafés doen het wél goed. Zoals café De Klap in de Weimarstraat en café Emma op het Regentesseplein. In die cafés kun je ook prima eten. Er goed kunnen eten lijkt een pre maar wat nu precies de succes- en faalfactoren van de buurtkroeg zijn, is schimmig. Het interieur? De gasten? De aanwezigheid van een groot televisiescherm? De dartboards? De fruitautomaten? Het volume uit de luidsprekers? Moet het café een terras hebben? Een multiple regressieanalyse zou opheldering kunnen bieden, maar het dagelijkse mijmeren op de fi ets een beetje saai maken.
Kappers drijven op de vergrijzingsgolf, kroegen stranden
Waar de meeste buurtkappers, drijvend op de vergrijzingsgolf, het nog wel even uithouden, zullen vele buurtkroegen in de komende jaren, juist vanwege de vergrijzing, hun deuren moeten sluiten. Want ouderen gaan meestal niet naar het café, en jongeren vind je ook niet in de buurtkroeg.
Wil de buurtkroeg overleven, dan zal de eigenaar een list moeten verzinnen.