Grijs en groen

Het is februari. Een grijze dag. Het Malieveld in Den Haag is leeg en groen. Zo zie ik het graag. 

Elke ochtend fiets ik, op weg naar mijn werk, langs het Malieveld. Ik verlaat dan het drukke spitsverkeer van de Haagse binnenstad en laaf me, al is het maar voor even, aan de weldadige rust van het Malieveld. Meestal loopt op het enorme grasveld slechts een eenzame man die zijn hond uitlaat. Verder is het verlaten. Af en toe kom ik een joggende vrouw tegen, steeds dezelfde.

Ooit maakte het huidige Malieveld deel uit van het Haagse Bos. In het begin van de Tachtigjarige Oorlog werd dit deel gekapt. Het hout was nodig om een verdedigingslinie rond de stad te bouwen. Het bos keerde niet meer terug, het terrein werd afgegraven en er ontstond een grasvlakte. Aan het begin van de 18e eeuw was daarvan nog een veld over van zo’n 200 bij 350 meter. Het deed dienst als een speelveld waar het maliespel werd beoefend, een soort voorloper van croquet en golf.

Het Malieveld mag niet worden bebouwd, aldus de Akte van Redemptie uit 1576, die het hele Haagse Bos beschermt. En sinds 1972 is het onderdeel van een beschermd stadsgezicht. Veld en omliggend park en bos worden sinds 1899 beheerd door Staatsbosbeheer. 

Op het Malieveld is het niet altijd zo rustig als vandaag. Regelmatig is er wat te doen: een concert, een demonstratie, een meerdaags evenement. De gevolgen voor het gras zijn desastreus. In de weken na zo’n evenement wordt het grasveld dan weer hersteld. Als oud-terreinknecht en tuinman op een sportcomplex vind ik dat altijd een mooi gezicht. Een kapot grasveld doet me pijn aan de ogen en het hart. Een grasveld hoort strak en groen te zijn. En leeg.

Het komende jaar zal ik die afwisseling van rust en drukte in beeld brengen en beschrijven. Van de City-Pier-City-loop in maart tot het kerstcircus in december en de heerlijke rust in de maanden daarna. Van evenemententerrein tot stadsoase: het Malieveld.