De Brug, (oorspronkelijke titel Bron | Broen; Brøn in het Zweeds en Broen in het Deens) is een Europese politieserie geproduceerd door Sveriges Television en Danmarks Radio met geld van de Noorse televisie en het Duitse ZDF. Hij werd voor het eerst uitgezonden in 2011 toen series nog voornamelijk via televisiezenders de kijkers bereikten. Hij groeide uit tot een cultserie in diverse Noord-Europese landen waaronder Nederland en het Verenigd Koningrijk. De Brug werd genomineerd als beste buitenlandse televisieserie bij de BATA in 2012-2013, samen met drie Amerikaanse series: Games of Throne, Homeland en Girls. De laatste won. De Brug kreeg ook de Prix Europa 2012 en werd in 130 landen vertoond.
De Scandinavische politieserie is alom populair, maar terwijl Nederlanders zich verheugen op een soundtrack vol Deens keelklanken en zangerig Zweeds, kijken Duitsers in nasynchronisatie en kregen Amerikanen een remake. Van De Brug werden maar liefst twee andere versies gemaakt: The Bridge (America) aan de grens tussen de VS en Mexico en (The) Tunnel over de grens onder het Kanaal. De vele transposities geven veel te denken over stereotypen over de grens, sociale problemen, nationale talen en karakters, mannen en vrouwen, en ook over autisme. De ene grenssituatie is de andere niet en de afstand tussen de talen en de culturen van de protagonisten variëren nogal.
Voor Nederlanders is de geluidsband onderdeel van de ervaring. Deens en Zweeds met ondertiteling (een exotisch verschijnsel voor een Engelstalige publiek dat daaraan niet gewend is) werd tegen alle verwachtingen succesvol onder Britten, althans onder een bepaald publiek, wellicht niet erg groot maar trouw, en luid vertegenwoordigd in de media en onder de opiniemakers. Duitsers blijven bij de nasynchronisatie. Leerzaam is ook om na te gaan hoe de titels van de verschillende series in andere taalgebieden vertaald worden. In het Duits heet de eerste Die Brücke – Transit in den Tod (De brug – Transit in de dood), de tweede The Bridge – America (onvertaald want iedereen verstaat genoeg Engels maar met lokalisering), de derde The Tunnel – Mord kennt keine Grenzen (De tunnel - Moord kent geen grenzen).
Andere kassuccessen van het Nordic Noir zijn ook overgenomen. Van The Killing (Forbrydelsen in het Deens) uit 2007 verscheen een Amerikaanse remake door Fox in 2011 en een Turkse Cinayet (Murder) in 2014. Van de zeer succesvolle Zweedse trilogie Millenium (naar de boeken van Stieg Larsson) werd een Amerikaanse film gemaakt (The Girl with the Dragon 2011) en van de Zweedse detective Wallander (naar de boeken van Henning Mankell) een Britse versie – beide op locatie in Zweden.
Onder Nordic Noir vallen ook de Noorse serie Varg Veum (2007-2012) in het Noorse Bergen gebaseerd op de detectives van Gunnar Staalesen, de Zweedse Morden i Sandhamn (2010-2016) op Sandhamn, een eiland in het oosten van het eilandenrijk bij Stockholm, gebaseerd op de romans van Viveca Sten, de IJslandse serie Ófærð (Trapped) uit 2015, politieke dramaseries als het Deense Borgen (2010) genoemd naar het Deense Binnenhof, Follow the Money (in het Deens Bedrag) uit 2016 over financiële criminaliteit (nu te zien op de Nederlandse tv) en het Noorse Okkupert (Occupied) (2015).
Een vergelijkbare sfeer wordt opgeroepen in recente Britse producties onder de noemer Celtic Noir zoals de Welsh politieserie Y Gwyll / Hinterland en de Schotse politieserie Shetland (beide BBC 2013).
Bij Nordic Noir wordt een grote rol toegedicht aan de landschappen, plekken en interieurs waar de actie zich afspeelt, aan melancholische antihelden die met grote maatschappelijke problemen worstelen en een overheid die de maakbare samenleving nog nastreeft, weinig hiërarchische verhoudingen, gelijke man-vrouwverhoudingen, en een onherbergzaam klimaat en een grimmige sfeer (lange, koude, donkere winters).
Van de Zweedse serie Wallander (zie boven) maakte de BBC een remake op locatie, in en bij Ystad aan de zuidelijke Zweedse kust. Dat is interessant, omdat de verbeelding van het landschap en van de Zweedse identiteit door een Britse productie voor een Brits publiek sterk afwijkt van het origineel, al was alleen dat de landschappen altijd veel meer uitnodigend en zonovergoten werden gefilmd. Behoorlijk minder Nordic Noir dan het origineel.