Wie de landkaart van Nederland wel eens wat langer bestudeerd heeft, heeft zich misschien afgevraagd wat die vreemde vlek ten westen van het zeegat tussen Den Helder en Texel eigenlijk is. Het is een stukje aardkundig monument met een bijzonder verhaal.

Naast Manhattan, Queens, Brooklyn en Staten Island is de Bronx een van de vijf boroughs van New York City. Wat in de jaren 50 nog werd ervaren als een prettige woonomgeving transformeerde in de jaren 60 en 70 in een getto. Anno 2010 is de wijk levendiger dan ooit, maar nog niet uit de problemen.

De stroom giftige rode modder van een aluminiumfabriek in Hongarije die zich over 40 km2 verspreidde en mogelijk de Donau zou vervuilen, blijkt toch niet zo giftig als de media direct meldden. Een echte milieuramp, maar dan sluipenderwijs, voltrok zich begin 20ste eeuw in Zuidoost-Brabant. De ‘stille dood’ werd een halt toegeroepen, bijzondere natuur kwam ervoor terug.

Leo de Haan, van oorsprong sociaal geograaf, maakte in 2010 de overstap van het Afrika-Studiecentrum (ASC), dat hij zes jaar leidde, naar het Institute of Social Studies in Den Haag. Gaandeweg is hij steeds meer in multidisplinair verband gaan werken. Zijn werkterrein is ook letterlijk ruimer geworden.

Beleidsmakers en projectontwikkelaars zien braakliggende terreinen en verlaten industriepanden vaak als nutteloos en een gemiste kans om geld te verdienen. De Cuvrybrache in Berlijn laat echter de sociaal-culturele waarde en potentie van deze ‘lege’ plekken zien. Burgers transformeren dit terrein aan de Spree in een vrijplaats voor divers tijdelijk gebruik.

De Berg van Vuur, de Merapi, zaaide in november 2010 dood en verderf in de vruchtbare en dichtbevolkte regio rond Yogyakarta op Java. Van de 130 actieve vulkanen in Indonesië verkeerden er 20 in alarmfase 2 of hoger. De Merapi bereikte fase 4, twee andere zitten in alarmfase 3. Niet eerder waren zo veel vulkanen tegelijk onrustig. Tellen we daar de vele aardbevingen bij op, waaronder de rampzalige op Tweede Kerstdag 2004, dan is duidelijk dat de Indonesische eilandenboog een van de gevaarlijkste gebieden op aarde is.

Graafmachines grommen door de straat. De bestrating wordt verwijderd. Er liggen nieuwe buizen van pvc in stapels op onze stoep. Betonnen buizen aan de overkant. De gemeente vervangt de riolering.

 

Veel mensen willen hun eigen huis bouwen en VROM stimuleert dat nu al tien jaar zonder veel succes. Gemeenten zijn bang voor ‘Belgische toestanden’ die ze proberen te voorkomen met welstandsbeleid. Maar dat ontmoedigt particulieren die hun droomhuis willen realiseren. Wordt het met welstandvrij bouwen inderdaad een rommeltje? We gingen kijken in vier wijken.

Komend voorjaar gaat er iets ongebruikelijks gebeuren. Alle middelbare scholen in Nederland ontvangen een pakje uit Groningen van Noordhoff Uitgevers met daarin een set atlassen voor in de klassen en de mediatheek. Er zit geen acceptgirokaart bij. Dat is niet omdat Noordhoff ineens een charitatieve instelling is geworden; zo goed gaat het niet in de uitgeverswereld. Het gebeurt omdat het ministerie van LNV, de gemeente Rotterdam en Rijkswaterstaat in de buidel hebben getast om deze gift mogelijk te maken. Het is ook niet zomaar een atlas, het gaat om de atlas van Neerlands trots: De Bosatlas van Nederland Waterland.