Een nieuw leven voor Engelse kanalen

Gered door lokale initiatieven

Driekwart eeuw geleden dwongen actievoerders in Engeland de opening van een gesloten kanaal af. Zo begon een nieuw leven voor de kanalen: van innovatieve aanjagers van de industriële revolutie via verwaarloosde relicten naar geliefde dragers van de vrijetijdseconomie.

De lotgevallen van het Stratford-upon-Avonkanaal in de West Midlands staan model voor veel kanalen in Engeland en een stukje Wales. Gefinancierd door lokale geldschieters en gegraven door navvies (rondtrekkend werkvolk, zie ook Geografie april, p. 27), werd dit kanaal in 1816 in gebruik genomen, 41 kilometers en 54 sluizen lang. De sluizen hadden (en hebben) een standaardbreedte van 7 feet en een lengte van 72 feet. Dat waren dus ook de maximale afmetingen van de narrow boats. Deze vervoerden vooral steenkool. De zaken gingen goed, maar in de jaren 1850 kwam de klad erin. De kanaalonderneming was namelijk opgekocht door een net opgerichte regionale spoorwegmaatschappij. Die was weliswaar wettelijk verplicht het kanaal bevaarbaar te houden, maar gaf prioriteit aan de trein. De spoorwegmaatschappij ging in 1863 weer op in de Great Western Railway. Dit concern zou de eigenaar blijven, tot de overheid in 1948 alle spoorwegen en kanalen nationaliseerde. Het Stratford-upon-Avonkanaal was inmiddels vrijwel dichtgegroeid. De bouw eind jaren 1930 van vaste, lage bruggen had het kanaal definitief onbevaarbaar gemaakt.