Van digibord tot denkend assistent

AK in transitie (2010-2025)

De digitale mogelijkheden in het AK-onderwijs buitelen over elkaar heen. Kunstmatige intelligentie kan verhelderen, verdiepen en differentiëren, maar alleen als docenten de tijd, middelen en steun krijgen om het verantwoord in te zetten. En dat is nu lang niet voor iedereen weggelegd.

Toen vijftien jaar geleden in het aprilnummer van Geografie het artikel ‘Aardrijkskunde anders’ verscheen, klonk daarin een mengeling van trots en ongerustheid. Docenten riepen op tot concretere en beter herkenbare lessen, verlangden naar échte veldwerkervaringen voor hun leerlingen en zagen in dat regionale thema’s opnieuw een plek moesten krijgen naast de grote mondiale vraagstukken. Ze proefden bovendien kansen in de destijds nieuwe digitale hulpmiddelen. Digiborden, beamers en Google Earth zouden het vak visueler en actueler kunnen maken. Even nadrukkelijk wezen ze op kwetsbaarheden: aardrijkskunde was een keuzevak geworden, het Nederlandse landschap was verdwenen uit het examenprogramma en veel AK-secties voelden zich door tijdgebrek geremd om vaker naar buiten te gaan.