Wadden

Ik kom er niet zo vaak, maar ik vind het er prachtig: de Wadden. Zo was ik in oktober op Terschelling en fietste over het eiland. Daar werd ik opnieuw gegrepen door het afwisselende landschap op die paar vierkante kilometer. Ter hoogte van Midsland fietste ik in tien minuten van de half donkergrijze, half zilveren wadden, door het dorp, door de groene polder en door de duinen naar het strand. Het was adembenemend. Gelukkig kun je die verschillen en overgangen ook in een trager tempo ondergaan, door het eiland van west naar oost te doorkruisen. Van het brede strand van West-Terschelling tot ver in de natte natuur van de Boschplaat. Heen langs het wad, terug door de duinen. De fietspaden zijn smal en kunnen wel een opknapbeurt gebruiken. Pas dus op voor andere fietsers en voor boomwortels die harde hobbels in het oude asfalt naar boven hebben gedrukt. Stap eens af, loop het strand op en kijk uit over de bruisende zee.

De uitzichten langs de kust zijn geweldig, maar op de Waddeneilanden tellen de inzichten even zwaar. Ga in de herfst of de winter. Laat je hoofd leegwaaien op de fiets, trotseer de wind, de regen, de kou, de laagstaande zon, de vroeg invallende duisternis. Er zijn kroegen genoeg om weer op te drogen, op te warmen, een bokbier of juttersbitter te drinken en te genieten van een heerlijke maaltijd. Het goede leven kan zo eenvoudig zijn. De Waddeneilanden zijn levende organismen. Ze groeien, ze krimpen, ze verplaatsen zich. Dit gaat langzaam. De eilanden bestaan nog niet eens zo lang en de grote vraag is niet óf maar wanneer ze ophouden te bestaan. In de komende eeuwen van klimaatopwarming en snelle zeespiegelstijging zou het zo maar eens voorbij kunnen zijn. Ervaar het verleden op het Stryper kerkhof, besef de vergankelijkheid van alles en geniet er dus nog maar even van.