Bezoekerscentra kunnen prima fungeren als uitvalsbasis voor aardrijkskundig veldwerk. Gonnie Versteeg heet ons welkom in het Natuurcentrum De Maashorst.

In het juninummer van Geografie stond een artikel over het succes van zonne-energie in de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen. Tussen 2000 en 2010 werd de capaciteit aan zonne-energie daar verhonderdvoudigd, terwijl die in Nederland vervijfvoudigde. Kortom, een enorm Duits resultaat, waar wij nog wat van kunnen leren. Maar voordat we onze overhemdsmouwen oprollen, is het misschien verstandig het Duitse succes wat te relativeren.

 

Frank van Dam vindt het jammer dat voetbalgrasvelden steeds vaker plaats maken voor kunstgrasvelden. Het zal ongetwijfeld lekker voetballen en kosten besparen, maar het blijft kunstgras. En kunst is nep.

Martin de Jong, geograaf en journalist, licht in deze reeks steeds een kaart toe die hij interessant vindt. Deze kaart laat de veelkleurigheid van Nederland zien.

De Gaiahypothese stelt dat de aarde een levend, zelfregulerend organisme is. Tom Wils over heilige bomen in Ehtiopië.

In het huidige examenprogramma aardrijkskunde speelt omgevingsonderwijs weliswaar een rol, maar de invulling van veldwerk is nog steeds redelijk vrijblijvend en ad hoc. Drie coördinatoren van bezoekerscentra vertellen wat er van daaruit allemaal mogelijk is op het gebied van aardrijkskundig veldwerk.

 

Aardrijkskundedocenten zijn er in verschillende soorten en maten, én met verschillende motivaties. In deze rubriek interviewt Ton van Rietbergen steeds een andere docent over de passie voor het vak en het onderwijs. Dimitri Nijsten wil mavo-scholieren hun mogelijkheden laten zien.

Als geograaf beleef je soms iets persoonlijks dat appelleert aan je professionele gevoel voor ruimte en tijd, en de verschillen van plaats tot plaats. John Jorna over vervreemding en het gevoel dat geografen ontwikkelen voor harmonieuze landschappen.

Nieuwbouw op oude plekken. Dit is het nieuwe stedelijke bouwen in optima forma. Ruimte voor eigen initiatief, ruimte voor particulier opdrachtgeverschap, al dan niet in collectief verband. Geen blauwdrukken vooraf, maar ruimte voor verrassing. Ik hou daar wel van.

Ons ruimtelijk beleid, ooit internationaal toonaangevend, is afgegleden naar het niveau van broddelplanologie. Recente ‘rijksvisies’ vertonen een beschamend gebrek aan planconcepten. Onzorgvuldige afweging van belangen, wensen en functies en een rommelig landschap zijn het gevolg. Dat moet en kan beter. Met bovenal meer aandacht voor moderne vormen van coproductie.