Chithra helpt de inheemse Indiase bevolking

De 38-jarige Chithra is in het Adivasi-dorp luisterend oor voor iedereen die zijn probleem kwijt wil, maar meestal komen Adivasi - de inheemse Indiase bevolking - niet uit zichzelf naar haar toe. Zij moet de problemen signaleren om hulp te kunnen bieden. Er zijn nogal wat problemen hier, maar Adivasi durven deze niet snel aan iemand toe te vertrouwen. Chithra kent de cultuur en  spreekt de taal, zij is zelf namelijk ook Adivasi en dat geeft vertrouwen.

Adivasi zijn de inheemse bevolkingsgroepen van India, maar omdat zij buiten het kastensysteem staan (waarschijnlijk geen hindoe zijn) worden ze ernstig onderdrukt en achtergesteld.

Verzamelaars zijn het, vanuit vroeger. Ze trokken als nomaden rond en leefden in de bossen waar ze hun eten vandaan haalden. Tijdens de Britse bezetting van India heeft de regering besloten dat bossen aan de staat toebehoren, en daarmee konden Adivasi niet meer zomaar in elk bos settelen en de natuurlijke grondstoffen gebruiken. Vanaf toen is de onderdrukking altijd doorgezet, en nog steeds. De Adivasi hebben wel rechten, ze vallen onder de 'tribes law', waarmee ze zelfs speciale rechten hebben. Alleen weten ze het vaak niet, of weten ze niet hoe ze hier gebruik van kunnen maken. Tot Chithra in beeld komt.

Doorzettingsvermogen en geluk

Chithra is een ultiem toonbeeld van hoe Adivasi ondanks hun achtergesteldheid toch onderwijs kunnen volgen en carrière kunnen maken. Maar zij heeft geluk gehad, plus een flinke dosis doorzettingsvermogen. 

Toen deze prachtige vrouw jong was werd er vijf kilometer van haar ouderlijke huis een privéschool geopend. De oprichters van deze school zijn alle omliggende dorpen afgegaan om ouders te overtuigen van het nut van educatie voor hun kinderen. Zo ook de ouders van Chithra. Ze bleek een ontzettend gemotiveerde en goede leerling. Ze legde daadwerkelijk elke dag de vijf kilometer door de bossen te voet af, om maar onderwijs te kunnen volgen. Hierdoor viel ze op bij de schoolleiding. Die besloot haar na afronding van de basisschool te helpen met zoeken naar een middelbare school waar ze terecht kon. Dat lukte en zodoende leerde Chithra meer en meer. 

Op haar zestiende trouwde deze Adivasi-vrouw, daarna rolde ze in diverse projecten bij ngo's waar ze trainingen kreeg. Op die manier kon ze zichzelf verder ontwikkelen. Deze ngo's steunen kastelozen zoals Chithra door trainingen te geven en kennis over rechten bij te brengen - dingen waarin de overheid verzaakt als het Adivasi betreft. Het zijn immers 'maar' Adivasi. Chithra is dankzij deze steun inmiddels werkzaam bij een van deze ngo's en nu steunt ze zelf de inheemse bevolking.

Voor haar werk als para-legal worker (een soort juridisch medewerker) voor ngo Neethi Vedhi in Kerala tekent zij de problematiek van de Adivasi op. Ze geeft dit door aan juristen die bij Neethi Vedhi in dienst zijn. Deze kunnen dan uitzoeken of er een rechtelijke oplossing voor de problemen is, en wat er voor nodig is om die oplossing voor elkaar te krijgen. De problemen gaan vaak om landrechten, toegang tot primaire levensbehoeften maar ook bijvoorbeeld problemen met infrastructuur of conflicten met werkgevers.

Dankzij de hulp van onder andere Chithra zijn al veel Adivasi in hun gelijk gesteld. Ook durven ze vaker problemen aan te kaarten, omdat ze weten dat ze steun krijgen. Het kastenstelsel is echter zo sterk in de maatschappij ingebed dat een heel lange adem nodig is om de achtergesteldheid van Adivasi structureel op te lossen.