Eurovisie Songfestival: glitter, glamour en geopolitiek

Het borrelt alweer in de media. We gaan in mei naar Zwitserland, maar Joost Klein blijft thuis. Wordt het Snollebollekes Rob Kemps, Anouk of Racoon? 

De zes landen die de aanzet gaven voor de Europese eenwording, waren in 1956 samen met Zwitserland ook de initiatiefnemers van het Eurovisie Songfestival. Het evenement wasaltijd institutioneel gescheiden van de politieke Europese integratie. Het begon als een technisch experiment: de live, simultane, transnationale televisie-uitzending zoals we die nu kennen, was in de jaren 1950 een mirakel. Toch overheerst de mythe dat het festival voortkomt uit naoorlogse vredesinitiatieven, mede doordat veel landen de EU-slogan ‘in verscheidenheid verenigd’ als leidraad nemen met varianten als ‘open up’, ‘come together’, ‘building bridges’ en ‘celebrate diversity’. Ze weven een verhaal van saamhorigheid, inclusie en openheid. Sinds vorig jaar is er een vast thema, ‘united by music’. Het festival draagt daarmee in feite zelf een statement van integratie uit: het één zijn van verschillende culturen, de Europese identiteit.