City-Pier-City

Een vrijdag begin maart. Op het Malieveld worden al dagenlang voorbereidingen getroffen voor de City-Pier-City-loop. Er zijn grote witte tenten neergezet, overal staan dranghekken en het veld wordt omzoomd door lange, witte hekken. Verboden toegang. Daarbuiten zijn lange rijen blauwe Dixi’s, mobiele urinoirs, en tijdelijke fietsenrekken geplaatst. Mijn fietspad aan de noordwestkant van het Malieveld is afgesloten. Dat is zondag de finishstraat. Er zijn tribunes omheen gebouwd. Vlaggen wapperen in de wind. 

De City-Pier-City-loop wordt sinds 1975 elk jaar in maart gehouden. IJs en weder dienende natuurlijk, want in 2019 werd het evenement op het laatste moment afgelast vanwege een storm en in 2021 vanwege corona. Het jaar erop werd de CPC, eveneens vanwege corona, in september gelopen. 

De CPC is een halve marathon van internationaal aanzien. In 2007 werd het wereldrecord op de halve marathon in Den Haag gebroken, door de Keniaan Samuel Wanjiru: 58:33, een onwaarschijnlijk snelle tijd. Het is nog steeds het parcoursrecord. 

Elk jaar ga ik even kijken, bij het 10 kilometerpunt, vlak bij mijn huis. Fascinerend. De snelste lopers, meestal Kenianen, gaan zo hard dat ik ze waarschijnlijk geen 200 meter zou kunnen bijhouden. Dan volgen de andere wedstrijdlopers en vervolgens de drommen goedwillende amateurs en vrijetijdsatleten. Als fietser vraag ik me altijd af wat er zo leuk is aan hardlopen. Ik zie zelden iemand lachen, ik zie vooral heel veel pijn en ongemak. Tourfietsers daarentegen lachen bijna altijd, ook als het zwaar is. Vooral als het zwaar is. 

Hardlopen doet pijn, dat zie je aan alles. Toch is het populair en dat is bij uitstek zichtbaar tijdens de CPC. De CPC is een hardloopfestival. Naast de halve marathon (21,1 km) zijn er lopen van 10 en 5 kilometer en jeugdlopen van 2,5 en 1 kilometer. Op de tweede zondag van maart krioelt het dan ook van de mensen op en langs het Malieveld, waar niet alleen de finishlijn is getrokken, maar ook wordt gestart. Atleten met hesjes, supporters, kinderen met hun ouders. Grote delen van de stad zijn tijdelijk afgezet. Dranghekken, politieagenten, verkeersregelaars.

Als ik op maandag langs het Malieveld fiets, zie ik overal de resten van deze drukte. Op het gras en in de bermen ligt zwerfafval: papiertjes, plastic zakjes, platgetrapte verpakkingen van drinkpakjes en gelletjes. Op het Malieveld worden de tenten weer afgebroken en alle hekken verwijderd. 

Op donderdag is het Malieveld weer helemaal leeg. De tenten, hekken, tribunes en wat dies meer zij, zijn verdwenen. Alle rommel is opgeruimd. Wat rest zijn wat kale en bruine plekken op het gras. Een eenzame man laat er zijn hond uit en op mijn fietspad loopt een vrouw te joggen. Eindelijk weer rust.