Dolomieten

Waar kun je mooier fietsen dan in de bergen? De wisselende uitzichten, het vermoeiende malen met de benen, het passeren van de boomgrens, de bevrediging van het boven komen. En waar kan dat passender dan in Italië, het land van de katholieke, volkse, ijdele wielercultuur? Zeg het me.

We fietsen een week in de Dolomieten en vandaag gaan we vier klassieke passen doen. De wegen vormen een rondje om het Sella-massief, een bergketen met grillige punten, waarvan de hoogste tot ruim 3100 meter reikt.

We zijn met zijn vieren en starten in Funtanacia. Vandaar fietsen we rustig naar Corvara. Daar begint het rondje. De zon schijnt uitbundig. Ik heb er zin in.

De eerste pas van de dag is de Passo di Campolongo. Zes kilometer lang, 300 hoogtemeters.

Niet bepaald een Angstgegner. Gewoon zes keer de Amerongse Berg. Ik haal zelfs andere fietsers in. Een groepje gebronsde Italianen, 50+, geschoren benen, dure fietsen. ‘Ciao!’

In Arabba begint de Passo Pordoi. Negen kilometer lang, ruim 600 hoogtemeters. In het dorp gaat het meteen met 8 procent omhoog. De anderen rijden van me weg, ik maal rustig op een kleine versnelling naar boven. Een weldadig weidelandschap met plukken bos ontvouwt zich. Hoe hoger ik kom, des te spectaculairder het landschap wordt. Steile rotswanden omzoomd door puinwaaiers. De 33(!) haarspeldbochten zijn genummerd. Boven op de pas (2239 meter) is het druk. Auto’s, bussen, motorrijders, lachende fietsers.

Een snelle afdaling met een oppasmoment: niet doorrijden naar Canazei, maar ergens onderweg rechtsaf slaan naar de volgende pas: de Passo di Sella. Vanaf de afslag is de klim 6 kilometer lang en overbrugt 400 hoogtemeters. Het is inmiddels warm en de klim is zwaar, zo vlak na de Pordoi. Mijn drie maten verdwijnen weer uit beeld. Maar de grijns is niet van mijn gezicht te branden. Want, man, wat is het mooi hier. Woest. En opnieuw die boomgrens. Boven op de pas (2244 m) wacht een koude cola.

Na een ziedende afdaling nog één klim, de Passo di Gardena. Tien kilometer lang, 600 hoogtemeters. De benen zijn goed; dit keer kom ik slechts een paar minuutjes later dan de anderen boven. Het uitzicht boven (2121 meter) is fenomenaal. De afdaling is bochtig maar snel. Beneden in Corvara eten we een broodje, en dan fietsen we terug naar ons busje. De Sella Ronda was het mooiste rondje van vorig jaar.

BLOG: HTTP://FIETSENMETFRANK.BLOGSPOT.NL/P/LANDSCHAPPEN.HTML

TWITTER: HTTPS://TWITTER.COM/FIETSENMETFRANK