Op zoek naar het Symbioceen in Galápagos

Liever dan somberen over het Antropoceen kijkt Tom Wils uit naar het Symbioceen, het tijdperk waarin de mens de aarde niet overhoop haalt voor eigen gewin, maar zijn handelen afstemt op natuurlijke processen en zo een wederkerige, symbiotische relatie opbouwt. De Galápagos-archipel leert dat onconventionele maatregelen, hoe klein ook, soms iets groters mogelijk maken.

De Ecuadoraanse archipel Galápagos presenteert zichzelf graag als de Hof van Eden, waar Darwin de doorslaggevende observaties voor zijn evolutietheorie deed. Wie de wetenschappelijke literatuur erop naslaat, komt bedrogen uit. Galápagos is de afgelopen decennia een slagveld van geiten en industriële visserij geweest. Maar wat mij het meest trof bij de eerste landing op Santa Fe, een van de eilanden, was niet het menselijke maar het natuurlijke geweld. Op het strand lag het dode lichaam van een jonge zeeleeuw dat werd verslonden door drie Galápagosbuizerds. Er was geen enkele aanwijzing dat het jong gestorven was door menselijk handelen. Het was simpelweg een van de vele jonge dieren die het niet redden. Het enige wat misschien aan een Hof van Eden deed denken, was de onbevangenheid waarmee de roofvogels ons, hun ongenode bezoekers, toelieten als gasten bij hun feestmaal.