Elke dag fiets ik over het Lange Voorhout. Een van de mooiste, eh, ja wat eigenlijk?, van Den Haag. Het is geen straat, het is geen plein.
Vroeger beschikte de aardrijkskundesectie over een extra groot lokaal vanwege de globes en enorme wandkaarten. Die tijd is voorbij. Waarom zou je ook kaarten aan de muur hangen? Het digibord, Google Earth en EduGIS lijken een prima alternatief. Gelukkig is er een boek dat de deur naar de aloude ‘kaartenkamer’ op een kiertje houdt.
Leo de Haan, van oorsprong sociaal geograaf, maakte in 2010 de overstap van het Afrika-Studiecentrum (ASC), dat hij zes jaar leidde, naar het Institute of Social Studies in Den Haag. Gaandeweg is hij steeds meer in multidisplinair verband gaan werken. Zijn werkterrein is ook letterlijk ruimer geworden.
Graafmachines grommen door de straat. De bestrating wordt verwijderd. Er liggen nieuwe buizen van pvc in stapels op onze stoep. Betonnen buizen aan de overkant. De gemeente vervangt de riolering.
Komend voorjaar gaat er iets ongebruikelijks gebeuren. Alle middelbare scholen in Nederland ontvangen een pakje uit Groningen van Noordhoff Uitgevers met daarin een set atlassen voor in de klassen en de mediatheek. Er zit geen acceptgirokaart bij. Dat is niet omdat Noordhoff ineens een charitatieve instelling is geworden; zo goed gaat het niet in de uitgeverswereld. Het gebeurt omdat het ministerie van LNV, de gemeente Rotterdam en Rijkswaterstaat in de buidel hebben getast om deze gift mogelijk te maken. Het is ook niet zomaar een atlas, het gaat om de atlas van Neerlands trots: De Bosatlas van Nederland Waterland.
De voorstellen van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten om het ‘Huis van Thorbecke’ – de bestuurlijke indeling van Neder land in rijk, provincies en gemeenten – grondig te verbouwen, heeft de discussie over de bestuurlijke indelingen weer eens nieuw leven ingeblazen. Het draait daarbij om bestuurskracht, doel matigheid en democratische legitimering. Het idee de provincies en gemeenten te vervangen door dertig regio’s ontmoet zowel bijval als weerstand.
Grote delen van het Nederlandse platteland krijgen binnenkort te maken met demografische krimp. Is dat platteland niet aantrekkelijk voor nieuwe bewoners, eventueel in deeltijd? Lokale beleidsmakers en bestuurders met roze brillen op denken van wel. Tegen beter weten in, als je een geografische bril opzet.
Nederlandse gemeenten gebruiken vaak een slogan om zichzelf ‘op de kaart te zetten’. Zulke slagzinnen moeten aandacht vestigen op hun bijzondere en unieke kwaliteiten. Maar wanneer is bijzonder nog uniek? Hoog tijd voor een inventarisatie van de slogans van Nederlandse gemeenten.
Midden-Brabant ligt ingeklemd tussen economisch krachtige buurregio’s en probeert die tussenpositie nu te benutten om zich te profileren als de Ideale Connectie.
Hoewel massamedia en mobiliteit ertoe hebben geleid dat Duitse regio’s in taalkundig opzicht naar elkaar toe groeiden, zijn oude dialecten nog steeds van invloed op migratiepatronen in Duitsland.
