Dwars door de Harz in Noord-Duitsland loopt de voormalige innerdeutsche Grenze. In het verleden een no-go-area voor mensen en – ironisch – daarmee een veilige schuilplaats voor tal van plant- en diersoorten. Nu is de Grüne Band een beschermd natuurgebied met her en der sporen van het macabere verleden.
Het stormt hard in de Rocky Mountains. Slagregens geselen het zeil van de gigantische tent waar ik met een groep mediteer. Om me heen zitten mensen stil op hun kussen, dekens om zich heen geslagen tegen de ijzige kou. Soms een muts op, zodat je alleen hun zacht gesloten ogen kunt zien.
Waarom fysisch geografen nooit genoegen hadden mogen nemen met een ondergeschikte rol in het aardrijkskundecurriculum.
In de beleving heeft Europa een andere vorm dan in de werkelijkheid. Afstanden tot Oost-Europese steden worden overschat – ondanks het einde van de Koude Oorlog en de uitbreiding van de EU. Zuid-Europa schatten we juist te dichtbij. Speelt toerisme een rol? Of vertekende kaarten?
‘Spijkers met koppen slaan’, zegt Liesbeth Spies. ‘En niet door gemeenten te herindelen. Daar is geen tijd voor.’ De in september aangestelde voorzitter van de stuurgroep Achterhoek Agenda 2020 raakt direct aan een thema dat urgent is in krimpgebieden: gemeentelijke samenwerking. Het concept van de netwerkstad kan de leefbaarheid in toekomstig krimpgebied de Achterhoek helpen behouden.
Jan-Willem van Velzen reageert op een artikel van Salomon Kroonenberg. Hij zou hem als docent een 1 toekennen voor geografie.
Op 22 en 25 mei zijn er weer verkiezingen voor het Europees Parlement. Voor wie zich afvraagt wat het EP eigenlijk doet, belichten we één van de bijdragen van het Parlement in de voornaamste kwestie van de afgelopen vijf jaar: de aanpak van de eurocrisis.
De Gaiahypothese stelt dat de aarde een levend, zelfregulerend organisme is. Tom Wils beschrijft deze keer de zuidkust van Pico, die beroemd is om zijn rijke zeeleven.
Binnen vier decennia zijn de Golfstaten veranderd in uitgesproken immigratielanden. De behoefte aan arbeidskrachten was aanzienlijk groter dan het eigen arbeidspotentieel. De Omaanse overheid zit echter in haar maag met de huidige oververtegenwoordiging van expatriates en vervangt hen schaamteloos door Omani – als die tenminste willen werken.
Sinds 1967 exporteert Oman olie en in 2000 is daar vloeibaar aardgas bijgekomen. Omdat de reserves relatief bescheiden zijn en al langere tijd niet meer groeien, wil het land zich steeds meer toeleggen op de winning van zware olie en schaliegas.
