Na de bevrijding circuleerden er wilde plannen om een deel van Duitsland bij Nederland te voegen. Uiteindelijk diende de regering een betrekkelijk bescheiden wens tot territoriale uitbreiding in. De geallieerden waren wijs genoeg de Nederlandse aanspraken vrijwel niet te honoreren.

Op hoogtijdagen staan in Brussel de prominenten in de schijnwerpers. Maar achter de schermen houden Europese beleidsmakers het wiel draaiend. Zij vormen een moeilijk te doorgronden geheel – woorden als ‘beleidsapparaat’ en ‘machinekamer’ suggereren wellicht nog iets te veel coherentie – maar zonder hun inzet loopt de boel geheid vast.

Midden in het euronoodweer gaat het financiële toezicht in de Europese Unie stevig op de schop. Eén onderdeel betreft de accountantscontroles, waarbij vier grote kantoren de markt al te zeer domineren en belangenverstrengeling op de loer ligt.

Een Romeinse uitloper van het Griekse drama

De Italiaanse premier vindt zijn land een ‘Paese di merda’, zo kon deze zomer de hele wereld hem horen zeggen op een uitgelekte telefonische opname van de Italiaanse justitie. Berlusconi zet zich desondanks in voor drastische bezuinigingsmaatregelen die de fi nanciële en economische situatie van Italië moeten verbeteren. Maar het gaat niet van een leien dakje.

Aan de interpretatie van een kaart van verkiezingsuitslagen zitten haken en ogen. Tegenwoordig wordt kiesgedrag ook vaak geïnterpreteerd op basis van enquêtes onder steekproeven. Maar ook hieraan kleven bezwaren. Combinaties van beide kunnen uitkomst bieden. Het moment is ernaar: de electorale krachtverhoudingen in ons land ondergaan een structurele wijziging.

Ieder voor zich en Europa voor ons allen!

De recente uitbraak van een E.coli-epidemie rond Hamburg was bijzonder leerzaam voor EU-watchers. De volksgezondheid werd bedreigd, de markt voor verdachte groentesoorten verstoord. Staatssecretaris Bleker van Landbouw ging in Brussel lobbyen voor compensatie van de gedupeerde Nederlandse komkommerkwekers. Terwijl de Nederlandse regering toch pleit voor meer nationale zelfredzaamheid. In zo’n crisis is de rol van de EU echter substantieel.

De bestuurlijke betrekkingen in Nederland komen doorgaans tot uitdrukking in een continue stroom van overleg, tenderend naar compromissen, veelal buiten het oog van de media. Er zijn veel klachten over bestuurlijke drukte en stroperigheid in de besluitvorming die af en toe even de publiciteit halen. Veranderingen beperken zich vaak toch weer tot ‘voortzetting van het overleg’, liefst aan de hand van het rapport van nog een adviescommissie.

Lang was Spanje een autoritaire staat waar andere landen in het openbaar liever niet mee te maken hadden. Met de toetreding tot de EG in 1986 kwam daar een eind aan en Spanje ontwikkelde zich tot een gewichtig lid van de EU. De crisis van de afgelopen jaren doet het eerdere succesverhaal echter verbleken.

Het asielbeleid is gezichtsbepalend voor het minderheidskabinet van

Mark Rutte. De ambitie om in Nederland restrictiever op te treden

wordt echter ingetoomd door de juridische ruimte binnen de EU en

de snelle ontwikkelingen in het Europese asielbeleid.

De Frans-Duitse as is ooit ingesteld om de lieve vrede tussen beide landen te bewaren. De nadruk ligt op de koppels aan de top en de bijdrage aan de Europese eenwording, maar sinds 1963 is er ook veel ondernomen om de verhouding tussen de twee volkeren te verbeteren.