Steden en hun achterland zijn vanouds afhankelijk van elkaar. Klimaatverandering verscherpt die afhankelijkheid. Steden proberen (nog) meer grip te krijgen op hun achterland, wat leidt tot een grotere politiek-ecologische voetafdruk. Estuariumsteden zoals Bordeaux laten dat goed zien.
De ‘gele hesjes’ vormen nu al anderhalf jaar een opvallende sociale beweging. Ze komen in opstand tegen de ‘verwoestijning’ van grote delen van Frankrijk door de globalisering, en bekommeren zich wel degelijk om het milieu, hún milieu. Milieubeleid heeft alleen succes als het ook de ongelijkheid aanpakt.
Ondanks tv-series als Als de dijken breken voelt de gemiddelde Nederlander zich nog steeds veilig achter de dijken. Frankrijk heeft wel een sterke, alomtegenwoordige staat, maar geen landelijk gecoördineerde aanpak van overstromingsrisico’s in kustgebieden. Er is reden tot zorg. Niet straks, niet later, maar nu. Een Tour de France langs kwetsbare kustgebieden.
In 2000 lanceerde de Nederlandse Nobelprijswinnaar Paul Crutzen het begrip antropoceen. Sindsdien maakt het een succesvolle carrière door. Maar wat betekent het?
De verhoogde uitstoot van CO2, stijgende temperaturen en een veranderend neerslagregime nopen de wijnboeren in de Bordeaux tot aanpassingsstrategieën. Maar het strenge AOC-reglementeringssysteem voor bordeauxwijnen maakt dat schier onmogelijk.
