Natuurvriendelijk kustbeheer voor Suriname

Tijdens een bezoek aan Suriname werd Hans de Jong geconfronteerd met wateroverlast aan de kust, die bij een stijgende zeespiegel zal verergeren. Hij schreef erover in het januarinummer en pleitte voor de aanleg van zeedijken. Pieter Augustinus wijst op nature-based solutions, die meer soelaas bieden.

De Surinaamse kust kreeg aan het einde van de laatste ijstijd (Weichselien) al eens te maken met een wereldwijde zeespiegelstijging. Daarmee begon voor Suriname een periode van indrukwekkende zeewaartse uitbouw. Het oudste deel (Mara Formatie) werd afgezet tijdens de snelle stijging van de zeespiegel tussen grofweg 10.000 tot 6000 jaar geleden. Onder een begroeiing van vooral rhizophora’s, steltwortelbomen, leidde dat vooral tot verticale opslibbing, met een geringe zeewaartse uitbouw. Vanaf circa 6000 jaar terug (Coronie Formatie) zwakte de zeespiegelstijging af en breidde de kust zich relatief snel zeewaarts uit onder een begroeiing van avicennia’s, een andere mangrovesoort, in Suriname parwa genoemd, met ademwortels die als snorkels boven de bodem uitsteken. In West-Suriname, ter hoogte van de Corantijn-rivier, bedroeg de landaanwinst circa 45 km, in Oost-Suriname, nabij de Marowijne zo’n 6 à 7 km. Het is dus de vraag of de kust verdrinkt bij de huidige zeespiegelstijging, zoals Hans de Jong schrijft in Geografie 2025-1.