Onder handbereik

Balancerend op het hek van onze boomgaard en soms op een vol geladen hooiwagen konden wij de flats van Dukenburg steeds dichterbij zien komen. Nieuwe wijken op de drassige woeste grond ten zuidwesten van de stad. Niet langer door de velden naar het Nijmeegse Dominicuscollege, maar over het fietspad van de Graafseweg. Die werd trouwens vierbaans en kreeg tunneltjes.

Van de bevlogen leraar moesten we artikelen lezen over de gevolgen van Mansholts politiek in de Limousin in Frankrijk. En zelf artikelen zoeken over schaalvergroting. Thuis hoefde het karretje met de bussen van melkerij Lent al niet meer aan de straat. We hadden nog wel de Boer en tuinder.

Ontzanding van onze weilanden gaf een inkijkje in bodemlagen. Grommende machines en archeologen met schepjes. Grootschaliger zandwinning iets verder op resulteerde in diepe plassen, de kern van een ‘op deze locatie noodzakelijk geacht dagrecreatiegebied’ voor de nieuwe stedelingen. Ruimtelijk bleven die alleen nog op afstand door ‘het hoge zandlichaam van de nieuwe Rijksweg 73’. Alleen een tunneltje voor langzaam verkeer zou hen toegang geven tot het nieuwe attractiepunt, dat als buffer en afleider moest dienen voor het kostbare stuifduinengebied van de Hatertse en Overasseltse vennen. De rust en flora en fauna daar dienden immers beschermd te worden. Boeren in het projectgebied dienden op straffe van onteigening hun grond aan het Recreatieschap te ver kopen. Maar waar ging al dat zand heen? Nou, de jongst geplande wijk Lindenholt had op korte termijn 1.700.000 kubieke meter zand nodig.

Het onderwerp voor mijn aardrijkskundescriptie lag onder handbereik!