Energietransitie
Als je vrijwel altijd in dezelfde omgeving fietst, zie je het landschap in de loop van de jaren langzaam veranderen. Een nieuw plukje woningen, een nieuwe kas. Voor de argeloze toeschouwer zijn het nauwelijks zichtbare toevoegingen of vervangingen. Maar voor de fietser die met een ijzeren regelmaat zijn rondjes rijdt, blijft niets onzichtbaar. Hij ziet alles. Af en toe verandert het landschap fundamenteel. Het aanzicht zal nooit meer hetzelfde zijn. Soms doet dat pijn, soms wordt er iets moois toegevoegd.
Langs de dijk van de Nieuwe Waterweg, tussen Maassluis en Hoek van Holland, tussen het water en het spoor, zijn de afgelopen winter zes windmolens geplaatst. Ik vind dat mooi, windmolens, strak in het gelid. Zeker op deze plek, voorheen een strook anoniem tussenland, voegen de windmolens betekenis toe aan het landschap, allure zelfs. En oriëntatie, leesbaarheid. Woorden die een poging doen om de beleving te omschrijven. Wat zeg ik, beleving? Vreugde! Hup energietransitie!
De fietser heeft verschillende opties om van Maassluis naar Hoek van Holland te rijden. Het mooiste fietspad loopt strak langs de Nieuwe Waterweg, met schitterende uitzichten op het industrie- en energielandschap aan de overkant, en een mooie doorkijk langs de Maeslantkering – die machtige, spierwitte, slapende triomf van de techniek – over het water naar de zee in de verte. Een ander mooi fietspad loopt over de iets landinwaarts gelegen Oranjedijk, door de periferie van het agrarisch gebied van het Westland.
De derde optie is het wat vergeten en dus altijd verlaten fietspad langs de spoorlijn. Dat pad loopt nu dus langs die zes windmolens. Met een straffe westen- of zuidwestenwind tegen tel ik ze altijd af. Nog vijf, nog drie, nog één…
Aan het eind volgt een steil klimmetje de dijk op, en vervolgens rechtsaf verder omhoog naar het nieuwe viaduct over het spoor. Even uit het zadel, aanzetten en bovenop het viaduct even omkijken naar de zes windmolens.
Dan in razende vaart – ook een soort energietransitie – met de wind schuin achter weer naar beneden. Woesjhh!
Voor de fietser die met ijzeren regelmaat zijn rondjes rijdt, blijft niets onzichtbaar