Ghost towns: Bodie, Californië

De occupatie van het westelijke deel van het Noord-Amerikaanse continent verliep rommelig en ongestuurd. Boeren, veehouders, mijnbouwers en handelaren kochten landrechten en zetten daar naar eigen goeddunken bouwsels op. Zo groeiden nederzettingen die spoedig vastere vormen aannamen en waar gaandeweg ook diensten tot ontwikkeling kwamen. De Verenigde Staten kennen echter ook ghost towns, stadjes die het uiteindelijk niet redden en goeddeels ten onder gingen. Een ervan is het voormalige stadje Bodie, in de heuvels ten oosten van de Sierra Nevada in Californië, waar het leven krakend tot stilstand kwam, maar dat nu voortleeft als museum.

Mannengemeenschap

Ooit was Bodie een kenmerkend gouddelversstadje zoals er vele opkwamen tijdens de California Gold Rush (1848-1855).  Na een aarzelende start leidden berichten over de ontdekking van nieuwe,  winbare goud- en zilveraders ertoe dat talloze gelukzoekers toestroomden. In korte tijd veranderde het mijnwerkerskamp Bodie in een stadje met meer dan 7000 inwoners en zo’n 1500-2000 huizen, pensions, winkels enzovoorts.  Bodie was een uitgesproken mannensamenleving, met ruim zestig cafés, prostituees en niet te vergeten begrafenisondernemers, die goede zaken deden dankzij de vele vecht- en schietpartijen. Algauw had Bodie zelfs twee kerkhoven.

Families

Toen de gemakkelijk winbare edele metalen uitgeput raakten, verliet het grootste deel van de ‘vrije jongens’ het stadje om elders hun geluk te beproeven, bijvoorbeeld in Utah en Arizona. Bodie’s goudproductie kwam in handen van de Standard Mining Company. Die verguisde het naar boven gebrachte materiaal in de Stamp Mill en scheidde het gouderts van steenslag. Voor het werk in de fabriek en de mijn trok het bedrijf loonarbeiders aan, met hun gezinnen. De mannenstad veranderde in een gezinsstad, met een aanzienlijk kleinere ‘horecasector’, nieuwe diensten als een school, kerk, postkantoor én een smalspoorlijn, die Bodie verbond met de buitenwereld. Gaandeweg leverde de industriële goudwinning echter steeds minder op. In 1913 staakte de Standard Company zijn activiteiten. Bodie telde toen nog 800 inwoners.

Over and out?

Was het daarmee over and out voor Bodie? Niet helemaal. De hele boedel van de Standard Company werd overgenomen door een ondernemer die nog kansen zag in goudwinning op een kleinere schaal en een deel van de ontslagen werknemers in dienst nam. Lang zou het echter niet duren. De doodsklap volgde toen het onrendabele smalspoor werd opgedoekt. Slechts enkele gouddelversbedrijfjes bleven functioneren, totdat ook die in 1940 van overheidswege werden gesloten.  Bodie telde toen nog 90 inwoners. In 1950 was het letterlijk een ghost town geworden.

Bodie State Historical Park

Mede dankzij een stevige lobby van onder meer historici werd het doodse stadje omgetoverd tot Bodie State Historical Park, waar de situatie van rond 1950 in stand wordt gehouden. De Bodie-folder noemt het ‘Frozen in time’. En zo kwam Bodie weer in de belangstelling. In de zomermaanden nemen dagelijks zo’n 1000 bezoekers de moeite om de lange, deels onverharde bergweg naar Bodie af te leggen en rond te dwalen op een spannende, historische plek. ’s Winters kan het ook, maar dan heb je een snowmobile nodig.

Boom-and-bust-cycles

Bodie’s groei en teloorgang staan niet op zichzelf. Mijnbouwstadjes zoals Aurora in Nevada, Vulture City in Arizona, en Mogollón in New Mexico beleefden vergelijkbare boom-and-bust-cycles. Enerzijds speelt daarbij het rauwe, ongeleide Amerikaanse kapitalisme een rol. Tegelijkertijd is dit proces ook het gevolg van de nog steeds door velen omhelsde gedachte dat natuur en het milieu ‘nu eenmaal voorbestemd zijn voor privé-ontginning en benutting’. Zulke opkomst- en ondergangsprocessen doen zich overigens nog steeds voor, inmiddels ook wel door technologische veranderingsprocessen. In het liedje My Home Town bezingt Bruce Springsteen dit treurige lot met de woorden: ‘They’re closing down the textile mill across the railroad track… these jobs are going, boys, and they ain’t coming back…’

BRONNEN

• Burr Belden, L., & DeDecker, M. (2005). Death Valley to Yosemite: Frontier Mining Camps and Ghost Towns: Men and Women, their Mines and Stories. Bishop (CA): Spotted Dog Press.
• Chesterman, C.W., & Chapman, R.H. et al. (1986). Geology and Ore Deposits of the Bodie Mining District, Mono County, California. Sacramento: California Department of Conservation, Division of Mines and Geo-logy, Bulletin 206.
• DeLyser, D. (1999). Authenticity on the Ground: Engaging the Past in a California Ghost Town.  Annals of the Association of American Geographers, 89: 602-632.
• Francaviglia, R.V., & Frankin, W. (1997). Hard Places: reading the Landscapes of America’s Historic Mining Districts. Iowa City: University of Iowa Press.  
• Platt, M.A (2003). Bodie: ‘The Mines are looking well’. The history of Bodie Mining District, Mono County, California. El Sobrante (CA): North Bay Books.
• McDonald, D. (1988). Bodie, boom town-gold town. The last of California's old-time mining camps. Las Vegas: Nevada Publications. 
• De Pater, B., & Verkoren, O. (2007). Noord-Amerika. Een geografie van de Verenigde Staten en Canada. Assen: Van Gorcum.
• Sprague, M. (2005). Bodie’s Gold: Tall Tales and True History from a California Mining Town. Reno (NV): University of Nevada Press.