Veel Groningers zijn angstig of ongerust over de gevolgen van aardbevingen in hun woongebied. Terwijl de ondergrond zich in 2013 iets minder extreem gedroeg dan het jaar ervoor, is de stroom protesten bovengronds aangezwollen.
Stedelijke vernieuwing legt steeds meer nadruk op bewonersparticipatie. Gemeenschapskunst is daarbij een populair instrument – zo ook in de achterstandswijk Bospolder-Tussendijken in de Rotterdamse deelgemeente Delfshaven. Vinden de betrokkenen, en vooral bewoners, het ook een succes?
In twee villa’s aan het strand van Udheiba startte in 2007 GUtech, de German University of Technology. Hiermee kreeg Oman, net als andere landen in de Arabische wereld eerder al, een private Duitse universiteit. Inmiddels telt GUtech duizend studenten, en werken er honderdveertig stafleden afkomstig uit 22 landen. Uiteindelijk moeten dat allemaal Omani worden.
Hoe gedijen mensen in steeds meer en grotere steden? In The Human Scale laat regisseur Andreas Dalsgaard de Deense stedenbouwkundige Jan Gehl en zijn medewerkers wereldwijd voorbeelden in megasteden zien.
In tien jaar tijd is de soek van Mutrah uitgegroeid tot een van Omans bekendste toeristische attracties. Van oktober tot april, de relatief koelere maanden, overspoelen iedere ochtend grote massa’s internationale cruisetoeristen de soek, die nog steeds fungeert als lokale markt. Niet iedereen is daar blij mee.
Staatsburgers in Oman hebben een bruin leven. Gratis onderwijs en zorg, land en huisvesting, geen belastingen en als het even kan een inkomen voor het leven. Die luxe wordt mogelijk gemaakt door olie- inkomsten en expatriates die de economie draaiend houden. De overheid probeert ook de Omani aan het werk te krijgen, maar dat valt tegen.
Binnen vier decennia zijn de Golfstaten veranderd in uitgesproken immigratielanden. De behoefte aan arbeidskrachten was aanzienlijk groter dan het eigen arbeidspotentieel. De Omaanse overheid zit echter in haar maag met de huidige oververtegenwoordiging van expatriates en vervangt hen schaamteloos door Omani – als die tenminste willen werken.
Sinds 1967 exporteert Oman olie en in 2000 is daar vloeibaar aardgas bijgekomen. Omdat de reserves relatief bescheiden zijn en al langere tijd niet meer groeien, wil het land zich steeds meer toeleggen op de winning van zware olie en schaliegas.
Omans oases hebben de transitie naar een stedelijke samenleving tot nu toe redelijk doorstaan. Het eeuwenoude systeem van waterverdeling, de falaj, en de bijbehorende gemeenschapsorganisatie hebben daarin een wezenlijke rol gespeeld. Leegloop en verdringing nopen echter tot nieuwe maatregelen om dit bijzondere agrarisch erfgoed te behouden.
De Arabische Golfregio profileert zich steeds duidelijker op het wereldtoneel. Deze special van Geografie gaat over Oman.
