In onze vergrijzende samenleving speelt de vraag op welke plek mensen oud willen en kunnen worden. De bewoners in De Bouwen en De Singels in Drachten weten precies wat ze wensen en houden de touwtjes graag zelf in handen. Ze blijven het liefst zelfstandig in de eigen wijk wonen. Dat strookt mooi met het overheidsbeleid.
Terwijl het politieke debat in elke lidstaat erg nationaal blijft, moeten Europese politici steeds meer op twee borden tegelijk schaken.
Stedelijke parken fungeren als achtertuin voor yuppen en gezinnen, hangplek voor alcoholisten, arena voor hardlopers en podium voor evenementen. In het Oosterpark in Amsterdam begint dat te wringen. En daar niet alleen.
Grensoverschrijdende samenwerking in de Euregio Maas-Rijn kan bogen op een lange geschiedenis, maar het overschrijden van nationale grenzen blijft lastig, zelfs in de kandidatuur van Maastricht en de Euregio voor de titel Culturele Hoofdstad van Europa.
Het uitzicht vanaf de Derde Baan in Groesbeek is verbluffend. Je kijkt er 50 meter naar beneden en je kunt het hele Bekken van Groesbeek overzien waar tijdens de voorlaatste ijstijd een dikke ijstong lag.
In 2010 begon Wim Kuijken als ‘regeringscommissaris voor het deltaprogramma’, kortweg deltacommissaris. Het deltaprogramma moet ons land tot ver in de 21e eeuw beschermen tegen overstromingen, en de zoetwatervoorziening veilig stellen. Hoe doe je dat in risicovolle en onzekere tijden?
In het juni- en decembernummer besteedde Geografie uitgebreid aandacht aan de afzonderlijke BRIC-landen, Brazilië, Rusland, India en vooral China. Otto Verkoren sluit af met een beschouwing over de hiërarchie van de ‘opkomende markten’, waaronder de BRIC(S), en hun groeipotentieel in (financieel-)economisch en politiek opzicht.
Het deltaprogramma en de deltacommissaris zijn er gekomen dankzij de Commissie Veerman. Die wist dit programma op de agenda te krijgen zonder dat er een ramp aan voorafging. Dat is uniek. De sleutel tot Veermans succes was framing.
Na Spanje, Italië en Griekenland heeft ook Turkije zich de laatste decennia ontwikkeld tot een populaire (semi-)permanente vestigingsplaats voor lifestyle-migranten. Dit zijn relatief rijke Noord-Europeanen die worden aangetrokken door de zon, lage huizenprijzen en het aantrekkelijke leefklimaat. Het is een uitdaging voor de nieuwkomers én voor de Turkse samenleving.
De Hondsbossche en Pettemer Zeewering is de laatste zwakke schakel in de Nederlandse kustverdediging die wordt versterkt. Dat gebeurt met zand, omdat dit een veilige en duurzame oplossing lijkt. Dat wordt van veel kanten bestreden.
