Begin jaren zeventig van de vorige eeuw werden in Gent in de wijk Rabot drie woontorens van 17-hoog gebouwd. Nog geen vijftig jaar later zijn ze alle drie alweer gesloopt. Een kleine 600 flatwoningen zijn verdwenen en worden nu vervangen door 360 appartementen in veel lagere gebouwen (3- tot 9-hoog) op dezelfde plek.

Kennis verdient meer aandacht, betoogde de nieuwe hoogleraar Geografie & Educatie Tine Béneker. Leerlingen en studenten moeten leren kennis verzamelen en analyseren en ook ontdekken hoe kennis tot stand komt en op verschillende manieren gebruikt en misbruikt wordt.

Wij leven op deze aarde en hebben te maken met haar grillen. We willen natuurverschijnselen als aardbevingen, overstromingen en klimaatschommelingen begrijpen en kunnen voorspellen. We maken echter ook veel gebruik van deze aarde. Ze levert energie en delfstoffen die we nodig hebben. Redenen genoeg om de aarde beter te leren begrijpen. Hieruit is de wetenschap ontstaan die zich hiermee bezighoudt: de aardwetenschap. Een wetenschap die, zoals alle wetenschappen, door mensen gecreëerd is. Hoe verhoudt de mens zich tot de aarde en tot deze aardwetenschap?

Hoe ziet onze samenleving en leefomgeving er uit als de leerlingen van nu 40 zijn? Meer van hetzelfde of wordt het heel anders? Wie wonen dan waar in ons land en hoe? Waar leven we van? Duurzamer of juist niet? Dat zijn spannende vragen over wat komen gaat. Ook al staat het nadenken door leerlingen over de toekomst expliciet in allerlei onderwijsdoelstellingen, in de praktijk is er maar weinig onderwijs dat leerlingen leert over de toekomst na te denken. Dat stellen Tine Béneker en haar collega’s in hun nieuwe publicatie. Terwijl onderwijs toch beoogt leerlingen op de toekomst voor te bereiden. Best vreemd.

De afgelopen weken volgde Marco Bontje met grote (en stijgende) verbazing het Nederlandse bevolkingsgroeidebat. Waar komt dit ineens vandaan, waarom moet het nu op de agenda, en wat is nu precies het nieuws?

De geo-professional, wie dat dan ook mag zijn, omgrenst verschijnselen zodat we ze kunnen bestuderen. Sommige grenzen zijn nauwkeurig te bepalen en andere grenzen zullen altijd wazig blijven. Grenzen zijn zelden statisch, ze bewegen. Iedereen heeft wel een associatie met grenzen, het begrip maakt altijd wel wat los. Genoeg perspectieven om nader te onderzoeken.

Daan Tamminga onderzocht een aardbreuk in Servië. Veel mensen zullen zich nauwelijks een voorstelling kunnen maken van veldwerk: het meten van groeven in een steenwand en aardse littekens die van belang zijn om een grote puzzel op te lossen.

In de laatste zeven jaar kende de Tour de France zes keer een winnaar uit Groot-Brittannië. Toch roept het land niet meteen de associatie met fietsen op. De vraag lijkt dan ook gerechtvaardigd of je daar goed kunt fietsen. Op die vraag zijn twee antwoorden mogelijk: nee, want het is er levensgevaarlijk; ja, want het is er schitterend. 

Uitzicht vanaf een heuveltop over glooiende weiden gescheiden door heggen, hier en daar een boompartij en in de verte leigrijze rijtjeshuizen. Het is een iconisch beeld waarvan je meteen weet: dit is ergens in Groot-Brittannië. Of Britse steden mooi zijn, is een kwestie van smaak, maar de eilanders weten wel hoe ze de scheiding tussen stad en land moeten bewaren.

In heel Europa wonen Britten die door de aankomende Brexit worden getroffen, maar veel Britse Brusselaars zijn extra de dupe: ze wonen niet alleen in de EU, maar werken er ook voor. Alleen al bij de Europese Commissie zijn 1226 Britten in dienst. Bij andere EU-instellingen zouden er zeker 800 werken. EU-ambtenaren moeten bij hun indiensttreding EU-burgers zijn. Een andere regel stelt dat wie zijn EU-nationaliteit niet meer heeft, ontslagen moet worden. Binnen de EU gaan er stemmen op om dit te interpreteren als ‘ontslagen kan worden’, wat de deur toch weer op een kier zet voor de Britse EU-ambtenaren. De Brexit raakt niet alleen de ambtenarij. Van de EU gaat een sterk agglomeratie-effect uit, om een economisch-geografisch begrip te gebruiken.