Geen nuance en twijfel maar tijd voor actie in Brussel!

Als docent aardrijkskunde ben ik er het ene moment als de dood voor en het andere moment opgewekt. Doordat ik ieder jaar uitleg wat klimaatverandering is en wat er tegen gedaan moet worden, besef ik telkens dat de klok maar doortikt, terwijl mondiale of Europese veranderingen op het gebied van milieu en economie uitblijven. Aan de andere kant poppen er fantastische initiatieven als paddenstoelen uit de grond, overal ter wereld.

In de politiek, waar men echt aan de knoppen draait, gebeurt er echter nog te weinig. Politici op (inter)nationaal niveau hebben namelijk het lef om burgers naar de mond te praten. Ze gebruiken misleidende informatie en wijzen op nieuwe technologieën die ons uit de brand zullen helpen. Dit is alsof je door blijft roken, omdat je verwacht dat een nieuwe medische uitvinding je longen weer kan zuiveren. Dat zou in de toekomst misschien kunnen, maar daar kun je beter niet vanuit gaan.

Wat leren jonge burgers? Die leren over de eeuw waarin zij opgroeien. Een eeuw van bosbranden, wassend water en groeiende woestijnen. Die leren dat als Baudet en Wilders iets tegen de toestroom van vluchtelingen willen doen, ze het huidige klimaat moeten redden. Onderwijs maakt namelijk gebruik van wetenschappelijke consensus.

Er is namelijk consensus en dat is bijzonder voor zo een complex wetenschappelijk veld. Het bewijs is echter overvloedig. We zijn hard op weg naar een nieuwe ijstijd, waarin het klimaat op veel plekken op aarde vijandig zal zijn. Arme mensen zullen als eerste worden getroffen, omdat zij in de meest kwetsbare gebieden wonen en het minste middelen hebben om maatregelen te treffen. Maar uiteindelijk zullen we als mens er allemaal last van hebben. We staan de vooravond van een mega extinctie. Een miljoen soorten worden met uitsterven bedreigd, waardoor wij uiteindelijk in ons bestaan worden bedreigd.

Ik leer mijn leerlingen dat het IPCC een wetenschappelijke club is die nog wel eens te voorzichtig is geweest met inschattingen, maar nu alle alarmlichten op dieprood zet. 

Structurele veranderingen in je consumentengedrag zijn daarom broodnodig. Geen vlees, minder zuivel en zo min mogelijk vliegen zijn veelgehoorde aanpassingen. Maar je stemt niet alleen met je portemonnee, je kunt ook iemand naar Brussel stemmen.

Brussel als onderdeel van de oplossing

Afgelopen weekend bezocht ik alle gebouwen van de Europese Unie in Straatsburg, Luxemburg en Brussel. Brussel wordt wel eens een bureaucratische papiermachine genoemd, maar ik ben juist diep onder de indruk van dit democratische apparaat. Zo veel landen die gezamenlijk regels maken voor een enorme consumentenmarkt en maatregelen kunnen treffen op economisch- en milieugebied. Je moet eens naar binnen gaan in de Hemicirkel, waar alle Europarlementariërs bij elkaar komen in de plenaire sessie. Dat is echt bijzonder: daar worden de belangrijke keuzes gemaakt. Het kloppend hart van onze Europese politiek.

Op dit moment zijn ‘De Groenen’ geen indrukwekkend grote partij, maar wel een van de meest actieve. Ze worden aan de kant gezet als klimaatdrammers. Als je de urgentie van het thema op je in laat werken, is iedereen die vertragend optreedt geen realist. Er is namelijk geen tijd te verliezen met conservatieven die – als het ware – in plaats van op de rem te trappen, hun gordel losmaken, terwijl ze in sneltreinvaart een ravijn inschieten. Deze keer is een one-issue vote gerechtvaardigd.

Het is heel vreemd dat de opkomst voor de Europese verkiezingen traditioneel zo laag is, want het is belangrijk dat er goede afspraken worden gemaakt binnen Europa. CO2 stoort zich niet aan landsgrenzen. Optimisten zullen zeggen dat je stem voor twee telt, aangezien meer dan de helft van de kiezers niet komt opdagen. Het is te hopen dat er veel Europarlementariërs bijkomen die de ernst van de situatie inzien, maar ik ben bang dat veel stemmers andere thema’s  zwaarder laten meewegen. Daarom blijf ik schrijven. Er is reden om te drammen. Er is reden om te stemmen op 23 mei. Er is reden om slechts één  onderwerp de doorslag te laten geven.