Aardrijkskundedocenten zijn er in verschillende soorten en maten, én met verschillende motivaties. In deze rubriek interviewt Ton van Rietbergen steeds een andere docent over de passie voor het vak en het onderwijs. Anselma Remmers vindt dat leerlingen zich meer wereldburger moeten gaan voelen.
Bezoekerscentra kunnen prima fungeren als uitvalsbasis voor aardrijkskundig veldwerk. Gonnie Versteeg heet ons welkom in het Natuurcentrum De Maashorst.
In veel Amerikaanse steden moet de bevolking de auto pakken om bij een supermarkt te komen. Nu mensen autobeu worden wordt de beloopbaarheid van steden belangrijker. Geografische data kan een rol spelen om hiervoor maatregelen te nemen, aldus Martin de Jong.
Frank van Dam legt nieuwe trends uit op het gebied van uit eten gaan. De nieuwste trend is ontbijten. Wel biologisch natuurlijk.
De Gaiahypothese stelt dat de aarde een levend, zelfregulerend organisme is. Tom Wils behandelt deze keer Afrikaanse goudmijnen die blanke Afrikaanse boeren zichzelf toeeigenden. De geschiedenis leert dat grote beschavingen uiteindelijk altijd ten onder gingen. Vaak kwam de ondergang voort uit een onjuiste omgang met de natuur.
Billy Gunterman bezoekt regelmatig een stad en houdt dan als gids een oude stadsplattegrond aan. Deze oude kaarten leren ons veel over de ontwikkeling van de stad.
Als geograaf beleef je soms iets persoonlijks dat appelleert aan je professionele gevoel voor ruimte en tijd, en de verschillen van plaats tot plaats. Hans Pikkemaat, oud-docent aardrijkskunde in Nijmegen, over de meeste fascinerende fietstocht. Langs de Waal en in de directe omgeving van de stad Nijmegen.
Als geograaf beleef je soms iets persoonlijks dat appelleert aan je professionele gevoel voor ruimte en tijd, en de verschillen van plaats tot plaats. John Jorna over vervreemding en het gevoel dat geografen ontwikkelen voor harmonieuze landschappen.
In het juninummer van Geografie stond een artikel over het succes van zonne-energie in de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen. Tussen 2000 en 2010 werd de capaciteit aan zonne-energie daar verhonderdvoudigd, terwijl die in Nederland vervijfvoudigde. Kortom, een enorm Duits resultaat, waar wij nog wat van kunnen leren. Maar voordat we onze overhemdsmouwen oprollen, is het misschien verstandig het Duitse succes wat te relativeren.
Frank van Dam vindt het jammer dat voetbalgrasvelden steeds vaker plaats maken voor kunstgrasvelden. Het zal ongetwijfeld lekker voetballen en kosten besparen, maar het blijft kunstgras. En kunst is nep.
