De strijd tegen het water heeft in Nederland mythische proporties gekregen. Wie kent niet het verhaal van Hansje Brinker die met zijn vinger in de dijk het kwellende zeewater tegenhield? Over de hele wereld is hij een symbool voor Nederland, samen met klompen, molens en tulpen. De huidige dijken behoeven echter een duurzamere en innovatievere benadering. Huidige Hansje Brinkers’ bedachten drie nieuwe manieren om de eeuwige strijd tegen het water aan te gaan.

Atlassen drukken een groot stempel op onze verbeelding van de wereld. Omgekeerd zijn het vaak de vehikels van collectieve geopolitieke representaties. De vorig jaar verschenen politiek-geografische atlas van Polen is daarvan een sprekend voorbeeld. Deze atlas is nu gratis te downloaden.

De hoop op een snelle doorstart vanuit Tunesië naar Libië, waarover plaatsvervangend ambassadeur Gabriëlle Metz in haar vorige blog schreef, werd gelukkig waarheid. De ambassade is terug in Tripoli! Metz blogt over haar eerste vijf weken op Libische grond.

Geen centrale eindexamens in 2020 | Gepland in 2020 | En in 2021? | Voorbereiding op CE 2021 | Recycling CE 2020? | Blik op de toekomst

Een ander verhaal achter remittances

Geldstromen van migranten naar het thuisland worden voornamelijk benaderd vanuit economisch perspectief. Het idee is dat ze voor ontwikkeling zorgen. Hiermee blijft een belangrijke dimensie, de emotionele kant van de remittances, verborgen. We zoomen in op een transnationaal familienetwerk dat zich uitstrekt van Gambia tot Italië en Nederland.

Niet alleen voer voor dendrochronologen

De Vlaamse Valerie Trouet, topwetenschapper aan het leidende boomringlaboratorium van de universiteit van Arizona in Tucson, schreef het boek Wat bomen ons vertellen. Ze neemt ons daarin mee in de fascinerende wereld van jaarringen van bomen en de vaak geografische informatie die daarin opgesloten zit.

Tijdelijke arbeidsmigratie en geldovermakingen zijn de reddingslijn van vele plattelandsgemeenschappen in India. Honderden miljoenen mensen zijn erop aangewezen. De huidige pandemie legt de kwetsbaarheid van deze geografische afhankelijkheidsrelaties pijnlijk bloot.

Als fysisch geograaf was Herman Verstappen zeer begaan met de aarde, haar natuur en bewoners. Zijn betrokkenheid blijkt uit elke pagina van zijn autobiografie Zwerftocht door een wereld in beweging (2006). Behalve aan Texel had Verstappen zijn hart verpand aan Indonesië. Direct na zijn studie fysische geografie in Utrecht (1942-1949) kreeg hij een baan bij het Geografisch Instituut, onderdeel van de Topografische Dienst, in Jakarta. Daar, en later ook aan universiteiten in Yogyakarta en Bandung, gaf hij onderwijs aan Indonesische studenten en deed hij onderzoek naar kustontwikkeling in de Baai van Jakarta. Hij promoveerde hierop in 1953 in Utrecht. Maar zijn mooiste maanden beleefde Herman Verstappen tijdens zijn reizen door de Indonesische archipel. Het waren behalve onderzoeksreizen ook halve ontdekkingstochten. Alle vulkanen boven de 3000 meter heeft hij er beklommen.

Het oosten van Twente heeft voor Nederlandse begrippen behoorlijk veel reliëf, met hoogteverschillen van wel enkele tientallen meters. Er zijn relatief grote stuwwallen maar ook kleinere, en landduinen, beekdalen en droge dalen. Voor fysisch geografen een eldorado van glaciale, periglaciale en holocene landvormen. Vanaf Ootmarsum naar het westen passeren we eerst nog een relatief grote stuwwal, maar voorbij Vasse wordt het landschap al vlakker. Vóór Geesteren is er nog een klein beetje reliëf maar op de rechte weg van Geesteren naar Vriezenveen lijkt het gedaan met het spannende glaciale Twentse landschap.