Weet u waar de Chinese provincies Guizhou, Anhui en Zhejiang liggen? Zelfs veel geografen zullen in het duister tasten. China is een wereldmacht in opkomst, maar onze kennis over het land is niet op peil. Toch werd voor het vwo-examenprogramma van 2017-2025 een andere macroregio gekozen: Zuid-Amerika.
Alle leerlingen zouden bij aardrijkskunde les over China moeten krijgen, schrijven vijf verontruste aardrijkskundedocenten, en zo is het maar net. China is een wereldmacht. Toch is China niet gekozen voor het havo-examen in 2019 en niet als onderdeel van een nieuwe macroregio Oost-Azië bij het vwo-examen in 2020. We lichten dat graag toe.
Aardrijkskundedocenten zijn er in verschillende soorten en maten, én met verschillende motivaties. In deze rubriek interviewt Ton van Rietbergen steeds een andere docent over de passie voor het vak en het onderwijs. Emir Bejaoui vindt dat onze maatschappij kleinzerig is geworden.
Migratie komt bij aardrijkskunde in verschillende contexten op alle school soorten aan bod, in zowel onder- als bovenbouw. Maar het wordt ook behandeld bij geschiedenis en maatschappijwetenschappen/ maatschappijleer. Een goede insteek kan een eigen aanpak garanderen. Vakconcepten helpen daarbij.
Stadsbuurten hebben altijd enkele voorzieningen waarvan er véél zijn. Kappers bijvoorbeeld. Vergelijk het met plattelandsdorpen die als laatste voorziening meestal een kapper overhouden. Ik wil het echter niet over kappers hebben, maar over cafés. Ook daarvoor geldt dat er nog heel veel van zijn. Te veel. Met name in oude stadsbuurten leiden buurtkroegen vaak een kwijnend bestaan. En af en toe sluit er een definitief zijn deuren.
Zelfstandige stadsplattegronden komen weinig voor in de Atlas der Neederlanden, al zijn er tussenvormen zoals de kaart van Enkhuizen in het oktobernummer van Geografie. De plattegronden in de Atlas hebben een bepaald thema of doel. Zo ook deze van Egmond aan Zee. Hij is niet gemaakt om de weg te vinden, maar om de dreiging van de Noordzee en de maatregelen van kustbescherming uiteen te zetten. Hij verscheen in 1719 en werd in ongewijzigde vorm rond 1735 heruitgegeven.
Het stormt hard in de Rocky Mountains. Slagregens geselen het zeil van de gigantische tent waar ik met een groep mediteer. Om me heen zitten mensen stil op hun kussen, dekens om zich heen geslagen tegen de ijzige kou. Soms een muts op, zodat je alleen hun zacht gesloten ogen kunt zien.
Dwars door de Harz in Noord-Duitsland loopt de voormalige innerdeutsche Grenze. In het verleden een no-go-area voor mensen en – ironisch – daarmee een veilige schuilplaats voor tal van plant- en diersoorten. Nu is de Grüne Band een beschermd natuurgebied met her en der sporen van het macabere verleden.
Waarom fysisch geografen nooit genoegen hadden mogen nemen met een ondergeschikte rol in het aardrijkskundecurriculum.
