Westerse landen waren gewend veel plastic afval naar China te exporteren. Tot China dat in 2018 verbood. Dit leidde tot een crisis in de internationale afvalhandel en recycling, maar kan ook aanzetten tot een meer structurele aanpak van een nijpend milieuprobleem. Never waste a crisis.
De zomer van 2018 was de warmste in drie eeuwen, met een recordaantal warme dagen en twee hittegolven. Het KNMI verwacht meer van dergelijke zomers. Nederland moet zich (beter) voorbereiden op hittestress.
Engels was tot voor kort een grote drempel voor beginnende taxichauffeurs in New York. Maar de taaltest voor taxichauffeurs is sinds augustus 2016 niet langer verplicht. Dat neemt een belemmering weg voor migranten om de arbeidsmarkt te betreden. Critici vinden dat de maatregel integratie juist in de weg staat.
Na de kick-off in augustus is nu het negende seizoen van de kijkcijferhit Boer zoekt Vrouw echt begonnen. Het typisch Nederlandse karakter van het programma lijkt een belangrijke reden voor het succes. Maar Boer zoekt Vrouw is van origine helemaal niet Nederlands. Het is een formatadaptatie die in zo’n twintig landen wordt uitgezonden.
Dankzij kunstmest kon de landbouwproductie de groei van de wereldbevolking bijhouden. Het belangrijkste bestanddeel daarvan, fosfaat, dreigt echter op te raken en kan een speelbal worden van geopolitiek. Hergebruik van fosfaat is mogelijk, maar ook moeilijk en ontoereikend.
Marokko is een fosfaatsupermacht. Het land heeft de grootste reserves en is de belangrijkste exporteur. Een deel van het fosfaat komt echter uit de bezette Westelijke Sahara. De exploitatie en export van die reserves zijn illegaal, maar geen land weert dit ‘bloedfosfaat’.
In de Verenigde Staten wonen 23,5 miljoen mensen in zogenoemde food deserts, gebieden waar de bevolking geen toegang heeft tot vers en gezond voedsel omdat er geen supermarkten zijn. Politici, ngo’s en bedrijven proberen daar wat aan te doen, met wisselend succes.
Door industrialisatie, globalisering en voedselschandalen is het vertrouwen van veel consumenten in het bestaande voedselsysteem afgenomen. Ze willen kortere ketens, direct contact met de producent en meer grip op de voedselproductie. Ze willen food with a farmer’s face.
Het aantal grootschalige landacquisities is sinds de voedselcrisis in 2007-2008 dramatisch toegenomen. Tientallen miljoenen hectares land zijn sindsdien in buitenlandse handen gekomen. Niet alleen voor de productie van voedsel, maar ook voor biobrandstoffen en ecosysteemdiensten als CO2 -compensatie en natuurbescherming. Dit laatste heet ook wel green grabbing. Tenminste, als dit ten koste gaat van de lokale bevolking, wat onbedoeld vaak het gevolg (b)lijkt te zijn.
De afgelopen tien jaar is het aantal grootschalige transnationale landdeals sterk toegenomen. Er wordt zelfs gesproken van een global land rush. Veelal zijn het arealen tussen de 10.000 en 200.000 hectare. Volgens een schatting van de Wereldbank zou het alleen al tussen 2008 en 2010 gaan om 45 miljoen hectare.
