De vaargeul tussen Holwerd en Nes op Ameland slibt dicht. Blijven baggeren om deze breed en diep genoeg te houden is eigenlijk niet meer te doen. Rijk, provincie en gemeenten beraden zich op een meer structurele oplossing. Er zijn drie opties, waaronder zelfs een tunnel.

Begin januari 2019 verliest het containerschip MSC Zoe even ten noorden van de Waddeneilanden een groot aantal containers, mogelijk met forse milieuschade voor de Waddenzee. Er is nu onderzoek gaande om vast te stellen hoe groot die schade is. Geen eenvoudige opgave.

Gentrificatie kennen we als (groot)stedelijk verschijnsel. Maar ook op de Waddeneilanden lijkt het zich te manifesteren.

Om te zien welke kant het op gaat met het Waddengebied en of dat de goede is, moeten ontwikkelingen op de voet gevolgd worden. Deze kunnen dan met beleid worden bijgestuurd. De Waddenbalans, die in mei 2020 voor het eerst verscheen, monitort ontwikkelingen vanuit duurzaamheidsperspectief en kan een nuttig instrument worden voor de uitvoering van de Gebiedsvisie Wadden 2050.

Het Waddengebied is een kwetsbaar natuurgebied met de status van Unesco Werelderfgoed. Tegelijk wil het zich economisch ontwikkelen, vooral door toerisme. Dat vergt balanceerkunst.

De Waddenzee is het enige Nederlandse natuurgebied met de status van Unesco Werelderfgoed. Het is zo’n uniek en omvangrijk intergetijdengebied dat de hele wereld het als erfgoed mag beschouwen voor huidige en toekomstige generaties. Maar heeft die status juridisch iets om het lijf of is het vooral een marketinginstrument? En volstaat de huidige inzet om de bijzondere waarden van het Werelderfgoed Waddenzee ‘recht te doen’?

Duurzame bescherming en ontwikkeling van de natuurwaarden van de Waddenzee als natuurgebied, en behoud van het unieke open landschap zijn sinds jaar en dag de hoofddoelstellingen van het beleid. Daaraan wordt niet getornd, maar realisatie ervan vraagt wel ander beleid. Daarom werd op 9 juli jl. de Ontwerp-Agenda voor het Waddengebied 2050 gepresenteerd.

Voedselbos-boer Wouter van Eck is tegen monoculturen en hij is niet de enige. Wat is er mis met monoculturen? En in hoeverre zijn voedselbossen een alternatief?

Een stapje verder dan oogsten in een voedselbos is het wildplukken. We zijn het verleerd, maar foodies hebben er een nieuwe hobby in gevonden. En zij niet alleen.

Vorig jaar maakte Michiel Scheffer – van huis uit geograaf – de overstap van de provinciale Gelderse politiek naar de consultancy. Een terugblik op wat geografie brengt in de politieke praktijk.