Het nieuwe reizen per ov
Ik word oud. En soms wat melancholiek. Vroeger was alles beter. Zo’n houding.
Neem nu het openbaar vervoer in Nederland. De tijd van de harde kartonnen treinkaartjes en de kniptang van de conducteur ligt ver achter ons. Ook de strippenkaart en het gele treinkaartje zijn inmiddels een zachte dood gestorven. Nu hebben we de ov-chipkaart. Superhandig, maar het is altijd weer een heel gepuzzel om uit te vinden hoe ik mijn kinderen zo goedkoop mogelijk meekrijg in de trein (waar is de Railrunner?). En mijn racefiets, kan die nog mee? Natuurlijk kan dat, maar omdat ik zelden voor privédoeleinden met de trein reis (voor mijn werk heb ik zo’n alles-in-één-kaart), is het telkens weer langdurig en vruchteloos op het beeldscherm van de ov-chipautomaat zoeken hoe dat allemaal ook alweer moest. Ja, ik word oud en ervaar niet meer elke verandering als een verbetering.
Maar in de zomer was ik in de stad waar het voor mij ideale ei van Columbus is uitgevonden: Lissabon. Je koopt er een kaartje (aan een loket, dat hebben ze daar nog, of bij een automaat, in vijf talen) dat je voor een willekeurig bedrag kunt opladen. Daarmee kun je de tram, bus, metro en trein pakken, tot ver buiten Lissabon. Als je tegoed bijna op is, kun je dat weer opladen, aan het loket, dat hebben ze daar nog, of bij een automaat, in vijf talen. Opnieuw opladen hoeft overigens zelden, want het openbaar vervoer in Lissabon is spotgoedkoop. Voor een tientje reis je dagenlang rond.
Opladen aan het loket, dat hebben ze daar nog, of bij een automaat in vijf talen
Het systeem lijkt sterk op het onze, maar op een of andere manier vind ik het toch handiger. En dat is natuurlijk onzin. Dat geef ik meteen toe. De verklaring van het verschil in beleving is namelijk eenvoudig: doorgrondingsdwang! In Nederland ben ik simpelweg te lui om het nieuwe systeem eens goed te bestuderen en het vervolgens ook te onthouden, en op vakantie móét ik wel.
Het is altijd weer bevredigend om geconfronteerd te worden met je eigen beperkingen, en daar vervolgens met grote mentale lenigheid overheen te stappen.