Saba, Sint Eustatius en Sint Maarten

Landen op Saba is doodeng. Eerst zie je het eiland als een massieve bergmassa op je af komen. Als we de grond raken, schreeuwt de copiloot ‘Remmen’ en aan het eind van de landingsbaan staat het toestel dwars op de richting stil. Voor ons gaapt een klifrand, met beneden de woeste zee.

’The Unspoiled Queen’ is de bijnaam van Saba. Het is een fantastische ervaring om het eiland te bezoeken. Overal zijn grote hoogteverschillen. Vanaf de ‘luchthaven’, met de kortste landingsbaan ter wereld, kun je maar één kant op: omhoog. Een smalle betonweg slingert naar het piepkleine dorp Lower Hell’s Gate op 250 m boven zee en verder omhoog naar een van de twee ‘grotere’ dorpjes van het eiland, Windwardside. Billy, onze taxichauffeur neemt vaardig alle haarspeldbochten. Hij stopt in het dorp. ‘Even thuis mijn hond van de bank af jagen.’ We bevinden ons op een 500 meter hoge bergpas tussen de hoogste top van het eiland en een lager gelegen lavakoepel. Na een paar minuten is Billy terug en rijden we verder. De weg daalt en stijgt weer naar een volgend plateau waarop het dorpje Saint John’s ligt. Daarna gaat het verder naar een laagte omringd door bergen. Daar ligt de hoofdplaats, The Bottom. Je kijkt er prachtig op neer. Het hotel is een oud Sabaans huis. Onze kamer heeft een enorm hemelbed met een matras waar de springveren uit steken. De baas is uiterst vriendelijk: ’Je bent thuis!’ We laten onze bagage achter en Billy brengt ons weer terug naar Windwardside. Daar begint het wandelpad naar de top van het eiland, de 871 meter hoge Mount Scenery. Je moet 300 meter stijgen, deels over een trap met 1064 treden. Maar het is een prachtige wandeling door het zeldzame tropisch nevelwoud. Boven hebben we enkele seconden uitzicht op Windwardside en het eiland Sint Eustatius via een gat in de bewolking die permanent rondom de top hangt. Daarna trekt het doorkijkje weer dicht.