Een van de spectaculairste waterscheidingen ter wereld zie je op het eiland La Palma. Onder invloed van de noordoostpassaat trekt daar bijna elke dag een wolkendek over een hoge bergkam om vandaar als een vertraagde waterval omlaag te denderen en op te lossen in het niets. Ook elders, tot zelfs in Nederland, zijn er talloze waterscheidingen, maar niet altijd zo zichtbaar.
‘Hoe ziet hij eruit – nog een beetje gezond?’ Hoopvol kijk ik mijn vriend aan. Bedrukt antwoordt hij: ‘Het is verschrikkelijk, hij ligt echt op sterven. Vorig jaar aan het einde van de winter zag hij er nog wel goed uit. Maar nu...’
De 7e editie van De Junior Bosatlas bevat een opvallend, nieuw onderdeel in de ‘atlasgeografie’. Op pagina 84 en 85 staat een langgerekte foto met zes in elkaar overlopende landschappen, van toendra naar gematigde steppe. Het zijn de Europese landschappen van noord naar zuid.
Er zijn allerlei taalregels die we bewust, maar veel vaker onbewust, gebruiken om teksten en beelden te structuren. Goed gebruik daarvan in lesmethoden helpt leerlingen de stof beter te doorgronden. Marion van de Coolwijk vergelijkt de Geo, De Wereld van en buiteNLand.
Ruim 14 miljoen jaar geleden sloeg in Beieren een asteroïde met een doorsnede van 2 kilometer een gat in de aarde. Het meer dat zich daar later vormde, is gaandeweg opgevuld met kalk, en de krater heeft zo’n enorme doorsnee, dat je nauwelijks doorhebt dat je er middenin staat.
Ook dit jaar was de inschrijflijst weer overtekend en waren 900 docenten op de KNAG Onderwijsdag. Voor wie afgelopen november niet kon of zich afvraagt wat je daar als docent aan hebt, belicht Hans de Jong drie lezingen rond het thema ‘On the move’.
Een uitzicht over een licht golvende, spierwitte ijsvlakte. Slechts steenmassa’s steken er doorheen. In de Zwitserse schoolatlas wordt dit fraai weergegeven op de kaart van de koudste periode van de laatste ijstijd, het Weichselien. Heel Zwitserland lag 20.000 jaar geleden namelijk onder een dikke laag ijs.
‘Groot-Brittannië verandert in Klein-Brittannië’, kopte de Volkskrant in augustus 2015. Ruim 1700 kilometer kustlijn, op een totaal van 4500, wordt bedreigd door de zee, en de overheid besloot de natuur haar gang te laten gaan. Dat levert niet alleen voor geografen indrukwekkende kusten op.
Diep beneden me stroomt de Rijn als een zilveren lint in fraaie bochten. De hoge naaldbomen aan de rand van de kloof lijken te wachten op hun naderende ondergang. Nog enkele jaren en ze zeilen omlaag. Hen wacht hetzelfde lot als de bomen die hier duizenden jaren terug door een heftige gebeurtenis ten onder gingen.
Het is een lange tocht door het Vinschgau, het langgerekte dal in het noorden van Süd-Tirol. Links en rechts rijzen steile bergwanden op, die reiken naar de machtige Ortler, op 3905 meter. Omhoog en omlaag voert de smalle kronkelweg. Eigenlijk wonderlijk in zo’n oplopend dal.
