Stedelijke vernieuwing legt steeds meer nadruk op bewonersparticipatie. Gemeenschapskunst is daarbij een populair instrument – zo ook in de achterstandswijk Bospolder-Tussendijken in de Rotterdamse deelgemeente Delfshaven. Vinden de betrokkenen, en vooral bewoners, het ook een succes?
Zelfstandige stadsplattegronden komen weinig voor in de Atlas der Neederlanden, al zijn er tussenvormen zoals de kaart van Enkhuizen in het oktobernummer van Geografie. De plattegronden in de Atlas hebben een bepaald thema of doel. Zo ook deze van Egmond aan Zee. Hij is niet gemaakt om de weg te vinden, maar om de dreiging van de Noordzee en de maatregelen van kustbescherming uiteen te zetten. Hij verscheen in 1719 en werd in ongewijzigde vorm rond 1735 heruitgegeven.
Wandelen en fietsen op de heide bezorgt veel Nederlanders een fantastische natuurbeleving, en heideherstel staat hoog in het vaandel van natuur- en landschapsbeheer. Pollenonderzoek wijst uit dat heide in de prehistorie al zorgvuldig onderhouden werd.
Dwars door de Harz in Noord-Duitsland loopt de voormalige innerdeutsche Grenze. In het verleden een no-go-area voor mensen en – ironisch – daarmee een veilige schuilplaats voor tal van plant- en diersoorten. Nu is de Grüne Band een beschermd natuurgebied met her en der sporen van het macabere verleden.
Het stormt hard in de Rocky Mountains. Slagregens geselen het zeil van de gigantische tent waar ik met een groep mediteer. Om me heen zitten mensen stil op hun kussen, dekens om zich heen geslagen tegen de ijzige kou. Soms een muts op, zodat je alleen hun zacht gesloten ogen kunt zien.
Waarom fysisch geografen nooit genoegen hadden mogen nemen met een ondergeschikte rol in het aardrijkskundecurriculum.
In tien jaar tijd is de soek van Mutrah uitgegroeid tot een van Omans bekendste toeristische attracties. Van oktober tot april, de relatief koelere maanden, overspoelen iedere ochtend grote massa’s internationale cruisetoeristen de soek, die nog steeds fungeert als lokale markt. Niet iedereen is daar blij mee.
Hoe gedijen mensen in steeds meer en grotere steden? In The Human Scale laat regisseur Andreas Dalsgaard de Deense stedenbouwkundige Jan Gehl en zijn medewerkers wereldwijd voorbeelden in megasteden zien.
Staatsburgers in Oman hebben een bruin leven. Gratis onderwijs en zorg, land en huisvesting, geen belastingen en als het even kan een inkomen voor het leven. Die luxe wordt mogelijk gemaakt door olie- inkomsten en expatriates die de economie draaiend houden. De overheid probeert ook de Omani aan het werk te krijgen, maar dat valt tegen.
Binnen vier decennia zijn de Golfstaten veranderd in uitgesproken immigratielanden. De behoefte aan arbeidskrachten was aanzienlijk groter dan het eigen arbeidspotentieel. De Omaanse overheid zit echter in haar maag met de huidige oververtegenwoordiging van expatriates en vervangt hen schaamteloos door Omani – als die tenminste willen werken.
