%1

Elke stad kent zijn lelijke gebouwen. Gebouwen waarvan je je afvraagt hoe en door wie ze ooit verzonnen zijn

Vroeger was een fiets een fiets. Dat is niet meer zo. De stedelijke en landelijke fietspaden worden tegenwoordig bereden door elektrische fietsen, bakfietsen met kinderen, transportfietsen met kratten, fixies met hipster-koeriers. Als eigenaar van een gewone huis-tuin-en-keukenfiets met drie versnellingen voelt Frank van Dam zich inmiddels een beetje een sukkel.

Frank van Dam vindt het jammer dat voetbalgrasvelden steeds vaker plaats maken voor kunstgrasvelden. Het zal ongetwijfeld lekker voetballen en kosten besparen, maar het blijft kunstgras. En kunst is nep.

Als hij een beetje neerslachtig is en behoefte heeft aan een goed humeur, fietst Frank van Dam even naar Vroondaal.

Uren speelden we in de zand- en grindbergen van de bouwterreinen en opslagplaatsen van de wegenbouwer van die tijd, P.C. Zanen.

Zoals ik in het vorige nummer van Geografie al meldde, is in de buurt waar ik woon betaald parkeren ingevoerd. De parkeerdruk is hier hoog. Volgens de gemeente zo hoog dat ze het niet alleen nodig vond betaald parkeren in te voeren, maar ook het aantal parkeerplaatsen in de straten uit te breiden.

Op mijn dagelijkse fietstocht naar mijn werk rijd ik af en toe door de Prins Hendrikstraat. Daar zit namelijk een van mijn favoriete Turkse bakkers en daar haal ik dan wat voor tussen de middag.

In Nederland houden we van tunnels graven. Niet dat we dat goed kunnen, want het duurt altijd twee keer zo lang als gedacht en valt altijd drie keer zo duur uit als oorspronkelijk begroot. Maar goed, in de meeste gevallen is het graven van de tunnel in kwestie zinnig, althans vormt het een oplossing voor een probleem. De tramtunnel in Den Haag, de Noord-Zuidlijn in Amsterdam, de ondertunneling van de A2 in Maastricht.

Vanwege een verbouwing aan ons huis woon ik tijdelijk met mijn gezin op Kijkduinpark, een bungalowpark annex camping in Kijkduin, aan de zuidwestkant van Den Haag. Daar zitten we nu – als ik dit schrijf is het bijna Pasen – al weer twee weken in een zespersoons ‘chalet’. Wat een fraai Frans woord is voor een grote schoenendoos. Maar het is voorlopig mooi weer, dus mij hoor je niet klagen.

Direct achter de school van mijn kinderen ligt een bosje, het Wijndaelerplantsoen. Het Wijndaelerplantsoen is niet zoals de naam suggereert aangelegd, maar is een stukje oerduinbos. Een relict van voor de zuidwaartse Haagse stadsuitbreiding. Toen in de jaren 30 de Laan van Meerdervoort werd doorgetrokken, raakte dit stukje bos afgesneden van duingebied Meer en Bosch.