Het nieuwe autorijden
Bij mij om de hoek van de straat staat sinds kort een donkergrijze paal. Een oplaadpaal voor elektrische auto’s. Ernaast twee parkeerplaatsen met een wit kruis op de klinkers. Gereserveerd voor elektrische en semi-elektrische auto’s. Plug-in hybrides is voor deze laatste categorie de correcte term.
Momenteel rijden er zo’n 35 duizend plug-in hybride auto’s in Nederland rond en zo’n zesduizend volledig elektrische. Het aantal (semi-)elektrische auto’s is het afgelopen jaar snel toegenomen, mede door de belastingvoordelen die de aanschaf van zo’n auto met zich meebracht – voor zakelijke rijders dan. Vanwege de betrekkelijk geringe actieradius moeten die auto’s van de zaak bijna elke nacht aan de stekker.
De witte kruizen op het wegdek zijn meestal goed zichtbaar. De parkeerplaatsen zijn bijna altijd vrij. Ook ’s avonds. Toch zullen de oplaadpalen en de gereserveerde parkeerplaatsen niet zomaar willekeurig worden geplaatst, lijkt me. Daar gaat ongetwijfeld een bepaalde vraag en een beredeneerde locatiebepaling aan vooraf. Dat zal dus ook wel voor die plekken bij mij om de hoek gelden.
Wie echt om het milieu geeft, stopt met autorijden en neemt de fiets en de trein
Het oogt sympathiek, zo’n paal. Die zweem van milieubewustzijn. Toch heb ik mijn bedenkingen. Elektrische auto’s gebruiken – hoe je het ook wendt of keert – energie. En energieopwekking gaat in Nederland nog steeds hoofdzakelijk met CO2 -productie gepaard. Het aandeel zonne- en windenergie neemt slechts heel traag toe. Bovendien zijn auto’s van de zaak veelal grote, zware bakken. Die verbruiken meer energie dan een kleine, lichte. Weg voordeel.
Mijn recalcitrante ik gaat nog verder: want als je echt om het milieu geeft, stop dan helemaal met autorijden en neem de fiets en de trein. Dan hoef je ook nooit meer eindeloos naar een parkeerplaats in de buurt te zoeken. Misschien moet ik dat ook eens overwegen.