En waarom dat belangrijk is

In tijden van continue digitalisering is het goed om eens bij het analoge, het tastbare, stil te staan. Daarvan werd ik me bewust toen we tijdens een pauze tussen twee lessen door vanuit de Aeres Hogeschool naar de stadsmaquette van Almere zijn gelopen. Het was me geheel ontgaan dat de hele gemeente en een aantal Almeerse gebouwen door een echte 'Lego Certified Professional' met miljoenen Legosteentjes zijn nagebouwd. Zo’n analoge maquette doet je blijkbaar wat, want het veroorzaakte een wauw-effect bij de studenten. En dat effect levert allerlei vragen op.

Elke vier jaar bij de waterschapsverkiezingen speelt dezelfde vraag: Kunnen we de waterschappen in de provincies laten opgaan? Dat scheelt geld en gedoe. Vaak komt deze vraag van provinciebestuurders, oud-Statenleden of mensen die in het stemhokje van het verkeerde waterschap staan. Toch blijkt de huidige situatie de beste.

Nadat de Spanjaarden ruwweg tussen 1540 en 1580 ook het zuidwesten van de latere Verenigde Staten hadden doorkruist, maakte dit uitgestrekte gebied deel uit van het grote Spaans-koloniale rijk in de Amerika’s. De Spanjaarden hadden daarbij grote belangstelling voor ‘Nuevo Mexico’ en Arizona vanwege de verhalen over de aanwezigheid van rijke zilveraders. Het gebied rondom het noordelijk gelegen Santa Fe (New Mexico) werd een belangrijke leverancier voor de Spaanse zilvervloten. Op zoek naar een gunstiger route ontdekte Antonio de Espejo in 1583 bij toeval El Morro, een 60 meter hoge zandsteenrug in het gortdroge noordwesten van New Mexico. Aan de voet daarvan lag een bron met een permanente wateraanvoer – ook in de smoorhete zomers. De Espejo sprak in zijn reisverslag over ‘de poel bij de grote rots’. Het werd al snel een belangrijke pleisterplaats voor vermoeide, dorstige reizigers en hun rij- en pakdieren op de route naar en vanuit Santa Fee. 

Martin Stijnenbosch en Rob van Engelenburg, wetenschapper en bestuurder, breken een lans voor een grotere betrokkenheid van de universitaire geografie bij de Nederlandse samenleving en integrale beleidsterreinen waar praktijkgeografen werken zoals ruimtelijke ordening, milieubeheer, omgevingsen regionaal beleid.

Als je je hele leven ergens woont, wil je daar vaak ook oud worden. Maar wat als je huis in een krimpgebied staat en de voorzieningen dreigen te verdwijnen? Zelfs 55-plussers blijken geneigd ‘uit voorzorg’ alvast te vertrekken. En zo wordt de krimp nog versterkt.

Na wijlen Jan Buursink en Frans Boekema maakt Ton Dietz ons nu deelgenoot van zijn levensloop aan de hand van woon- en werkplaatsen.  

Is het je ooit opgevallen dat Berlijn vol staat met duizenden fel oranje afvalbakken? ‘So orange ist nur Berlin’ luidt de slogan van de Berliner Stadreinigung. Wat is het verhaal erachter? 

Goede klimaateducatie prikt het idee door dat we willoze slachtoffers zijn van een destructief systeem. Observerende aandacht is essentieel om niet meegesleurd te worden in de angst voor klimaatverandering. Om sterk te worden door er tegenin te zwemmen. 

In de Zwitserse Alpen ligt ten noorden van de Rhone het Lötschental. Het heeft de status van Unesco Werelderfgoed en staat bekend om zijn natuurschoon en eeuwenoude tradities. Toch wordt het Lötschental niet overlopen door toeristen.