Ecologische hulpbronnen moeten leidend zijn bij duurzame ontwikkeling. Het pleidooi voor vegetarisme als oplossing voor het mondiale voedselprobleem is doorgeschoten. Veeteelt op zorgvuldig onderhouden graslanden zet meer zoden aan de dijk – ook in de vermindering van het broeikaseffect.
Het aanzien van Williamsburg wordt nog steeds bepaald door haar industriële verleden, met grote pakhuizen en oude fabrieksgebouwen aan het water. Anno 2011 kent de buurt een bloeiende creatieve cultuur, vintagewinkels en hippe bars, een multi-etnische bevolking en een ultraorthodoxe joodse gemeenschap. Attractief en levendig, maar conflicten over het ruimtegebruik liggen overal op de loer.
Amsterdam geniet een historische reputatie van internationale homohoofdstad. Die wordt echter bedreigd door toenemend antihomogeweld. Met homowijken wil de stad haar gayfactor versterken. Een onzalig idee.
Ranglijsten van landen, regio’s en steden zijn vooral populair bij media, politici en beleidsmakers. Bedrijven zullen hun locatiekeuze er niet van laten afhangen.
Het afgelopen jaar was Bolivia herhaaldelijk in het nieuws. Het land verzette zich als enige tegen het als mager ervaren klimaatakkoord van Cancún. In eigen land moest Evo Morales de aangekondigde verhoging van de benzineprijs wegens massale protesten terugdraaien, en ook de bouw van een snelweg door een natuurreservaat is na fel verzet afgeblazen.
Sinds midden jaren 90 is het Chinese landbouwbeleid gericht op zelfvoorziening in tarwe, rijst en maïs. Het lijkt een reactie op het artikel ‘Who will feed China’, waarin agronoom Lester Brown van het World Watch Instituut een rampscenario schetste. De nadruk op zelfvoorziening heeft de mogelijkheden van het platteland bepaald en zal dat de komende decennia blijven doen.
Door de bevolkingsgroei en de afnemende en verouderende boerenbevolking komt de eigen voedselvoorziening steeds verder in het nauw. Het is de Japanners een lieve duit waard die situatie te verbeteren.
Steeds weer richt de wereld haar ogen op probleemgebieden. En iedere keer worden die sneller vergeten dan je voor mogelijk houdt. Zo ook de hongersnood in de Hoorn van Afrika. Aan de hand van kaarten vertelt Ton Dietz hoe droogte in 2010 en 2011 leidde tot mislukte oogsten en honger. En hij toont de gigantische vluchtelingenstromen. Geografie om niet te vergeten.
De recente droogte en hongersnood in Noordoost-Afrika zijn de trieste uitkomst van fysisch-geografische én politiek-maatschappelijke factoren. Zolang dat niet onderkend wordt – ook in het Westen – verdampen alle kansen voor de bevolking op een betere toekomst.
Tussen 1974 en 1991 dwong de Ethiopische overheid boerenfamilies van de overbevolkte hoogvlaktes te verhuizen naar lager gelegen, dunbevolkte gebieden. Gedurende de enorme droogte moesten in 1984/85 ruim 82.000 mensen vertrekken naar het westelijke Pawe. Na een moeilijk begin hebben de meesten hier een nieuw bestaan opgebouwd.
