De zomervakantie is achter de rug, we kijken met weemoed terug naar die heerlijke plekken in Frankrijk, Italië en Griekenland waar we onze vakanties doorbrachten. Maar hebben we eigenlijk wel een idee van wáár we geweest zijn? Onze topografische kennis van Europese bestemmingen blijkt niet altijd te kloppen. Ben de Pater schreef hier eerder al een column over, maar deze is nog niet verouderd.
Hong Kong heeft sinds het in 1997 van Britse in Chinese handen overging een status aparte binnen China: ‘one country - two systems’. Tot 2047 heeft het als special administrative region deels zijn eigen wetten en regels en een beperkte vorm van democratie. Met de nadruk op ‘beperkt’: de bevolking mag een deel van zijn bestuur zelf kiezen, maar de kandidatenlijst wordt grotendeels ingevuld door Beijing en de lokale Beijing-vriendelijke elite. Bij de verkiezingen op 4 september kreeg de democratische oppositie het toch voor elkaar om acht van de zeventig zetels te veroveren. Zo kreeg de ‘Umbrella Revolution’ van 2014, hoopvol begonnen maar eindigend in frustratie, toch nog een onverwacht politiek vervolg.
De Ninoofsepoort, of de Porte de Ninove zoals de meeste mensen ’m noemen, klinkt alsof hij in een sprookjesboek of een fantasy novel thuishoort, schrijft Manuel Aalbers.
Frank van Dam fietste door Graubünden, een voor een geograaf interessant landschap waarin het bergland een viervoudige waterscheiding vormt tussen het stroomgebied van de Rijn, de Donau (in dit geval de Inn), de Po en de Adige.
Ton van Rietbergen schrijft voor geografie.nl korte, prikkelende stukken die u aan het denken zetten. Als reactie op artikelen uit de Volkskrant vraagt hij zich af of we nu vóór of tegen 'de elite' moeten zijn.
Onze nieuwe columnist Jan Willem van Eck pleit voor meer veldwerk in het aardrijkskundeonderwijs. Aardrijkskunde is bij uitstek het vak dat je buiten het klaslokaal leert, en een recente hype als Pokémon Go laat zien dat de jeugd zeker wel de hangbank wil verruilen voor de échte wereld, buitenshuis.
Een van de redenen waarom de Amerikaanse verkiezingen zo fascineren, ligt in de geografie. Het gevecht om de vijftig staten wordt gevoerd als een militaire veldslag. Naarmate de eindstreep in zicht komt, weten de kandidaten precies waar ze moeten zijn met hun campagneoptredens en tv-spots.
Hoeveel is 3+3+1? Een simpele rekensom: overal ter wereld is dat 7, maar in België is dat 6. Want België is het land van het surrealisme (daarover een andere keer meer) en Brussel de hoofdstad van het surrealisme.
In de vier Napolitaanse romans schetst Elena Ferrante het leven van Lila en Lenú, die in de jaren 1940 samen opgroeien in een achterbuurt van Napels. In deel 2 gaan de levens van de twee jonge vrouwen dramatisch uit elkaar lopen.
Het Brusselse Molenbeek toont aan wat er kan gebeuren als kwetsbare wijken en hun bewoners aan hun lot worden overgelaten.’ Het is een klein zinnetje in de laatste Geografie (april) aan het einde van een bespreking van het proefschrift van Gerard van Bortel en het heeft eigenlijk weinig van doen met Van Bortels werk, maar toch steekt het.
