Tot ver in de 19e eeuw was het Amerikaanse platteland zeer gebrekkig ontsloten. Wegen waren er schaars en van slechte kwaliteit. Reizigers en goederenvervoer moesten vaak enorme omwegen maken voor de weinige bruggen over de vele wateren. Gaandeweg kreeg men het bouwen van permanente bruggen onder de knie en tegen het midden van de 19e eeuw telde het oosten van de Verenigde Staten zo’n 10 duizend bruggen, tot stand gekomen op lokaal initiatief en met lokale financiering. Daarvan zijn er nu nog zo’n duizend over, waarvan sommige nog steeds in gebruik. 

Pim Beukenkamp overleed op 29 november op 79-jarige leeftijd. Ronald Kranenburg, Leo Paul, Eelko Postma, Rob van der Vaart, Otto Verkoren en Joop van der Schee werkten veel met hem samen en blikken terug op een warm en geweldig mens.

Ooit was Bodie een kenmerkend gouddelversstadje, in de heuvels ten oosten van de Sierra Nevada in Californië. In 1950 was het verworden tot een ghost town. Dankzij een stevige lobby van historici is het nu een museum.

Het stroomgebied van de Coloradorivier beslaat delen van zeven staten in het westen van de VS en twee regio’s in Mexico. Dit uitgestrekte, goeddeels aride stroomgebied voorziet ruim 36 miljoen mensen van water voor het huishouden, irrigatie én hydro-elektriciteit. De allereerste dam die hier gebouwd werd, was de Hoover Dam in 1936, destijd een technisch wereldwonder.

Het noordelijke deel van de in totaal 2,1 miljoen vierkante kilometer die de Amerikanen in 1803 kochten van Frankrijk, de zogeheten Louisiana Purchase (zie Geografie september 2019), werd allang bewoond door verspreide groepen inheemse volken, in totaal zo’n 600.000 mensen. Zij waren goeddeels onkundig van de koloniale transactie en leefden hun levens zoals altijd. Maar niet voor lang: spoedig zouden de Sioux (tegenwoordig Lakota), Cheyenne, Crow en vele andere stammen overspoeld worden door ‘Amerika’.

De Outer Banks vormen een strook van zo’n 300 kilometer, met eilandjes, duinen, zandbanken en kwelders, voor de Atlantische kust van North Carolina – een soort Waddenzee van de Verenigde Staten. Lange tijd fungeerden de Outer Banks vooral als barrière voor het laaggelegen kustgebied van North Carolina, vandaar ook de term barrier islands. Ze krijgen dikwijls te maken met stormen, orkanen en hoge golven, die grote schade toebrengen aan stranden en duinen, infrastructuur en gebouwen.

In de 19e eeuw maakte het Amerikaanse spoorwegnet in het noorden van het land een enorme groei door. De noordoostelijke steden werden in hoog tempo door spoorwegen verbonden en het netwerk breidde zich verder uit naar the Midwest en de Mississippi-delta. Ook werd gepleit voor de bouw van transcontinentale spoorverbindingen naar de snel ontwikkelende westkust. De aanleg van nieuwe, lange spoorwegen door de amper bevolkte gebieden was echter onbetaalbaar voor de afzonderlijke, particuliere spoorwegmaatschappijen. De Amerikaanse overheid zag zich genoodzaakt bij te springen en stelde in de nabijheid van de opschuivende spoorlijnen goedkope of zelfs gratis landbouwgrond beschikbaar aan aankomende boeren en hun gezinnen. Talloze (migranten)huishoudens grepen de nieuwe mogelijkheden met beide handen aan en de bevolking van de beide Dakota’s, Nebraska, Wyoming en Montana groeide in een enorm tempo.

Tussen 1682 en 1762 maakten de Fransen de dienst uit in ‘La Louisiane Française’, een uitgestrekt gebied tussen de Grote Meren en de Golf van Mexico (zie voor een kaartje Geografie september 2019). Na de Louisiana Purchase (1803) werd La Louisiane Française Amerikaans, inclusief het Franse suikerrietplantagebied in de huidige staat Louisiana. Franse kolonisten hadden het op slavernij gebaseerde plantage systeem geïmporteerd uit ‘hun’ West-Indische eilandbezittingen. De Amerikaanse agrarische elite nam de meeste Franse plantages over en breidde het feodale productiesysteem nog aanzienlijk uit, inclusief de import van grote aantallen tot slaaf gemaakten uit West-Afrika.

In de 19e eeuw schuift het kolonisatiefront van de Verenigde Staten onstuitbaar op naar het westen, en de oorspronkelijke bevolking moet het veld ruimen. Hoewel ‘Shoving the indians out of the way’ al geruime tijd staande praktijk is, verklaart de Indian Removal Act (1830) de oorspronkelijke bevolking vrijwel vogelvrij tegenover de ongebreidelde landhonger van de blanke kolonisten. Zo moeten de Seminole uit Florida en de Cherokee uit Alabama te voet naar Oklahoma verhuizen, een barre tocht waarbij duizenden het leven laten – de zogenoemde Trail of tears. 

Nadat de Spanjaarden ruwweg tussen 1540 en 1580 ook het zuidwesten van de latere Verenigde Staten hadden doorkruist, maakte dit uitgestrekte gebied deel uit van het grote Spaans-koloniale rijk in de Amerika’s. De Spanjaarden hadden daarbij grote belangstelling voor ‘Nuevo Mexico’ en Arizona vanwege de verhalen over de aanwezigheid van rijke zilveraders. Het gebied rondom het noordelijk gelegen Santa Fe (New Mexico) werd een belangrijke leverancier voor de Spaanse zilvervloten. Op zoek naar een gunstiger route ontdekte Antonio de Espejo in 1583 bij toeval El Morro, een 60 meter hoge zandsteenrug in het gortdroge noordwesten van New Mexico. Aan de voet daarvan lag een bron met een permanente wateraanvoer – ook in de smoorhete zomers. De Espejo sprak in zijn reisverslag over ‘de poel bij de grote rots’. Het werd al snel een belangrijke pleisterplaats voor vermoeide, dorstige reizigers en hun rij- en pakdieren op de route naar en vanuit Santa Fee.