Kunst en landschap komen samen in landschapskunst, land art. Afgelopen jaar waren er fraaie landschapsmanifestaties in Noord-Groningen, de IJsselvallei en Münster. De bron van land art ligt in de jaren 1960-70, in het zuidwesten van de Verenigde Staten. Geograaf en erfgoeddeskundige Gerard Hendrix ging op zoek.
Jaarlijks overlijden in Nederland meer mensen aan bijensteken dan aan overstromingen, en keukentrapjes zijn hier gevaarlijker dan terroristen. Veiligheid is meer dan ooit een hot item. De nieuwe Bosatlas van de veiligheid komt met harde cijfers.
De kloof is opeens niet meer weg te denken uit het debat. We raken niet uitgepraat over de verschillen tussen stad en land, arm en rijk, volk en elite. Ook op kaarten is er een groeiende belangstelling voor kloven te zien. Op internet is een trend aan de gang waarbij mensen zelfgemaakte kaarten plaatsen op populaire sites als Reddit. Het zijn steeds meerdere kaartjes bij elkaar waarop een land of regio is verdeeld langs simpele scheidslijnen: hier wonen rustige types en hier druktemakers; hier eten ze graan en hier rijst; hier komen toeristen, hier niet.
Het afgelopen jaar kampte het westen van Noord-Amerika, van Alaska tot Californië, met enorme bosbranden. Branden van die schaal worden ‘het nieuwe normaal’, riepen de gouverneurs van Californië en Brits-Columbia. Klimaatverandering speelt een rol, maar is niet de enige en wellicht ook niet de belangrijkste factor.
Toen ik onlangs voor het eerst van mijn leven in Beiroet was, vroeg iemand me of ik niet was geschrokken van de militairen in het straatbeeld. Nee, dat was ik eigenlijk niet. Waarom niet? Een paar jaar geleden leek me dat nog een schrikbeeld, misschien zelfs het schrikbeeld. Na ruim twee jaar realiteit ben ik eraan gewend geraakt.
Natuurmonumenten stelt natuur, landschap en cultuurhistorie veilig door gebieden aan te kopen en te beheren. Ook bij de Marker Wadden ligt de nadruk op bescherming van bedreigde natuur, in dit geval van het Markermeer. Maar dan op een bijzondere manier: door de aanleg van een groep nieuwe eilanden.
Tweemaal per dag is het aan onze kust hoogwater, elke dag een uurtje later en na volle- of nieuwemaan is het springtij. Zo hoort het. Maar er zijn ook plaatsen waar het slechts één keer per dag gebeurt. Waar is dat en hoe kan het?
Als je vanuit Nederland de grens met België passeert, verandert het landschap. Alles ziet er opeens anders uit: de woningen, dorpen, weilanden, akkers, bossen, wegen, bedrijfsterreinen, steden, het nederzettingspatroon, de verkavelingsstructuur, alles. Het is fascinerend. De oorzaken zijn meervoudig, maar zal ik hier buiten beschouwing laten. Koester het raadselachtige.
De fiets wint in Nederlandse steden steeds meer terrein op de auto. In Amsterdam vond in 2015 32 procent van alle verplaatsingen per auto plaats en 27 procent per fiets. Als alleen naar de verplaatsingen van bewoners gekeken werd, won de fiets het zelfs al van de auto: 36 procent op de fiets en 24 procent in de auto (zie het mobiliteitshoofdstuk van ‘De Staat van de Stad’, OIS 2017). De kans is groot dat het fietsaandeel daarna verder gestegen is en het autoaandeel verder gedaald. In kleinere studentensteden met verhoudingsgewijs nog meer fietsers als Utrecht, Nijmegen of Groningen zullen die verhoudingen ongetwijfeld zelfs nog meer ‘pro-fiets’ zijn.
Suriname was in de vijftiger jaren van de vorige eeuw één van ‘s werelds meest toonaangevende producenten van bauxiet. De bauxietindustrie is decennia lang de pijler van de Surinaamse economie geweest. Bauxiet is het voornaamste aluminiumerts ter wereld en ontstaat door verwering van verscheidene aluminiumrijke gesteenten, die ook wel het moedergesteente worden genoemd. Dewany Monsels, promovenda aan de Universiteit van Suriname, onderzocht verschillende aspecten van bauxietvorming op Tertiaire sedimenten en Proterozoïsche gesteenten in Suriname.
