Het oosten van Twente heeft voor Nederlandse begrippen behoorlijk veel reliëf, met hoogteverschillen van wel enkele tientallen meters. Er zijn relatief grote stuwwallen maar ook kleinere, en landduinen, beekdalen en droge dalen. Voor fysisch geografen een eldorado van glaciale, periglaciale en holocene landvormen. Vanaf Ootmarsum naar het westen passeren we eerst nog een relatief grote stuwwal, maar voorbij Vasse wordt het landschap al vlakker. Vóór Geesteren is er nog een klein beetje reliëf maar op de rechte weg van Geesteren naar Vriezenveen lijkt het gedaan met het spannende glaciale Twentse landschap.
Als je met de auto over de A2, vanuit centraal Nederland, richting de hoofdstad van Noord-Brabant rijdt, kruis je een aantal Rijntakken en de Maas.
Om de term Groene Hart echt te snappen kun je het best vanuit het oosten via de A12 dit open, grasgroene gebied inrijden. Onlosmakelijk verbonden met het Groene Hart is het water. Vlak voor Bodegraven kruis je twee watergangen met de om een verklaring vragende namen Dubbele Wiericke en Enkele Wiericke. Het is een tweetal boezemkanalen, in de middeleeuwen gegraven als onderdeel van een grootschalig project om de afwatering van het zuidelijk deel van het graafschap Holland volledig om te draaien. Het water van de Oude Rijn moest afgeleid worden richting de Hollandse IJssel.
Van Alkmaar naar Den Helder is het zo’n 40 kilometer langs het Noordhollandsch Kanaal door een vlak landschap met kleine dorpjes. Namen als Burgervlotbrug, De Stolpen en ’t Zand zeggen veel over wat er te zien valt. Neem je ongeveer halverwege de afslag naar Callantsoog, dan beland je al snel in een levendig kustdorpje. De omvang van Callantsoog en het aantal toeristen en auto’s komen – vooral op een mooie dag – totaal niet met elkaar overeen.
Als je over de A12 richting Duitsland rijdt, is er voorbij Arnhem nog een stukje Nederland voordat je bij ’s-Heerenberg de grens passeert. Wellicht alleen bekend van de Ikea of Intratuin, waar elk najaar vanuit het hele land bussen naartoe trekken om de kerstshow te bekijken. Afslag Duiven is toch echt ook bedoeld voor een dorp waar mensen wonen.
De Graafschap is een populair fiets- en wandelgebied. Wie kent niet de Witte Wievenkuil op de Lochemse Berg of de watermolen in Borculo? Tegenwoordig zijn er genoeg droge wegen en paden om vanaf Barchem in Borculo te komen, maar dat was ooit wel anders. Daarom is er in een bijna rechte lijn een ‘dijk’ aangelegd: de Maandagsdijk. En het leuke is dat deze nog steeds onverhard is.
Ook afgelopen winter laaide de discussie over het faunabeheer in de Oostvaardersplassen weer op. Hoewel Staatsbosbeheer de aanpak zo objectief mogelijk probeert uit te leggen, kunnen veel mensen moeilijk accepteren dat een ecosysteem meer is dan een verzameling grote grazers die je als huisdier kunt beschouwen. Levert een geografische vergelijking met New Forest in Zuid-Engeland aanknopingspunten voor een oplossing?
