In het maartnummer van Geografie haakte Ton van Rietbergen in op de actuele discussie over de zin en onzin van ontwikkelingssamenwerking. We vroegen hem te reageren op het onlangs verschenen WRR-rapport: Ontwikkelingssamenwerking: minder pretentie, meer ambitie.

Pittsburgh mocht in 2009 als gastheer van de G20-top laten zien dat er nog een toekomst is voor de Amerikaanse steden die getroffen zijn door het verval van de industrie. De economie van de voormalige Steel City drijft nu op gezondheidszorg, universiteiten, robottechnologie en ‘groene’ bedrijven. Maar een voorbeeld voor Detroit? Pittsburgers verlaten nog steeds bij bosjes de ‘meest leefbare stad’ van de VS.

Groninger geografen hebben het ruimtelijk gedrag van studenten in kaart gebracht met gps-apparatuur en een online kaartendagboek. De uitkomsten zijn leerzaam – ook in methodologisch opzicht.

Sinds september 2003 ontvang ik eerstejaars studenten sociale geografie & planologie met muziek. Het eerste college gaat over het vakgebied van de culturele geografie: over de begrippen cultuur en geografie, over actoren met verschillende culturele ideeën, machtsve houdingen en de neerslag daarvan in de ruimte. De muziek die ik daarbij gebruik is van de Wolfe Tones.

Er is geen onderwerp waarover we zo veel praten als het weer – je hebt er immers iedere dag mee te maken. Een ideaal onderwerp dus voor in de aardrijkskundeles en een prima opstap om grotere thema’s als klimaat en klimaatverandering aan te snijden.

De dorpen in de Noordoostpolder zijn na een halve eeuw toe aan hun tweede oplevering. De ontwerpers van Creil, Marknesse, Kraggenburg en Ens stonden vol idealen achter de tekentafel, en dat is nog altijd te bespeuren. Door terug te grijpen op het polder-DNA zijn in dit deel van Flevoland vernieuwingen mogelijk.

De ontwikkeling van polycentrische metropolen in de VS bleek een ingewikkeld proces waarin suburbanisatie van wonen en werken en automobiliteit hoofdrollen vervulden. Ook in de sterk afwijkende context van Latijns-Amerika ontwikkelen metropolen zich tot polycentrische structuren. Maar de uitkomsten zijn heel anders.

Het Victoriameer voorziet zo’n dertig miljoen mensen van drinkwater, water voor de landbouw, visserij en transport. Nog eens miljoenen mensen en vele bedrijven zijn erop aangewezen voor hun energievoorziening. Maar daardoor raakt het meer langzaam leger en heeft de oeverlijn zich op sommige plaatsen al 20 meter teruggetrokken. Een duivels dilemma.