De aanwezigheid van wijstgronden in de omgeving Uden is natuurlijk geen nieuws meer. Sterker nog, het is een van de bekendste aardkundige monumenten van de provincie Noord-Brabant. Zelfs in de winter trekt de breuk een onmiskenbaar spoor in het ijzige landschap.
In 2010 begon Wim Kuijken als ‘regeringscommissaris voor het deltaprogramma’, kortweg deltacommissaris. Het deltaprogramma moet ons land tot ver in de 21e eeuw beschermen tegen overstromingen, en de zoetwatervoorziening veilig stellen. Hoe doe je dat in risicovolle en onzekere tijden?
Het deltaprogramma en de deltacommissaris zijn er gekomen dankzij de Commissie Veerman. Die wist dit programma op de agenda te krijgen zonder dat er een ramp aan voorafging. Dat is uniek. De sleutel tot Veermans succes was framing.
In het juni- en decembernummer besteedde Geografie uitgebreid aandacht aan de afzonderlijke BRIC-landen, Brazilië, Rusland, India en vooral China. Otto Verkoren sluit af met een beschouwing over de hiërarchie van de ‘opkomende markten’, waaronder de BRIC(S), en hun groeipotentieel in (financieel-)economisch en politiek opzicht.
De Hondsbossche en Pettemer Zeewering is de laatste zwakke schakel in de Nederlandse kustverdediging die wordt versterkt. Dat gebeurt met zand, omdat dit een veilige en duurzame oplossing lijkt. Dat wordt van veel kanten bestreden.
Na Spanje, Italië en Griekenland heeft ook Turkije zich de laatste decennia ontwikkeld tot een populaire (semi-)permanente vestigingsplaats voor lifestyle-migranten. Dit zijn relatief rijke Noord-Europeanen die worden aangetrokken door de zon, lage huizenprijzen en het aantrekkelijke leefklimaat. Het is een uitdaging voor de nieuwkomers én voor de Turkse samenleving.
Zoals ik in het vorige nummer van Geografie al meldde, is in de buurt waar ik woon betaald parkeren ingevoerd. De parkeerdruk is hier hoog. Volgens de gemeente zo hoog dat ze het niet alleen nodig vond betaald parkeren in te voeren, maar ook het aantal parkeerplaatsen in de straten uit te breiden.
De beslissingen van het Nobelcomité zijn nogal eens omstreden. Zo ook afgelopen najaar toen het comité de Nobelprijs voor de vrede toekende aan de Europese Unie. De EU kreeg de prijs voor haar rol in de verandering van Europa in zestig jaar van een continent van oorlog in een continent van vrede.
We kennen China vooral als maakland. Die fase lijkt het nu weer achter zich te laten: de ontwikkeling naar een kennis- en innovatieland staat hoog op de agenda in Beijing. Daarbij leunt het land vooralsnog sterk op buitenlandse ondernemingen.
De energieproductie en -consumptie in China verschillen in veel opzichten van die in andere landen. Dat is deels het gevolg van de beschikbare voorraden, deels weerspiegelt het de traditie van de socialistische planeconomie en het industrie- en prijsbeleid. Ook energieveiligheid speelt een belangrijke rol; China vindt zich te afhankelijk van steenkool en de import van olie.