Kijkduin
Toen ik klein was en in Vlaardingen woonde, gingen we met ons gezin weleens naar zee. Met zijn vijven in de witte Ford Cortina naar Hoek van Holland. Of naar Kijkduin. In de herfst. Vanaf de duinen kijken naar de branding en de hoge golven. Kijkduin: nomen est omen.
Nu woon ik bij wijze van spreken om de hoek, en kom ik er vaker. In Kijkduin voel ik me altijd een tijdreiziger. Teruggeschoten in de jaren '70. De restaurants aan de boulevard en de winkelpromenade erachter vormen één bouwkundig geheel, opgetrokken in een onbeschrijflijke jaren-70-architectuur, afgetopt met een zwarte bitumen dakbedekking. Daarachter: een parkeerplaats, wat fietsenrekken en een bushalte. Dit alles gelardeerd met bloembakken. Op het centrale plein staan een replica van een oude lichtbaak, een muziektent en een draaimolen. Aan de rand: het Atlantic Hotel, waarvan het uiterlijk doet vermoeden dat het in de jaren 60 door een architect uit de DDR ontworpen is. Aan de zeezijde: een kleine wandelpromenade langs de terrassen van de restaurants, met een mooi uitzicht op de zee en de Maasvlakte in de zuidwestelijke verte. In het noordoosten Scheveningen, een badplaats met Belgische allure. Verkeerde allure, maar allure.
Kijkduin mist allure. Maar wie wil er allure als je er nu al lekker kunt eten, uitwaaien en rommelen aan het strand?
Ooit, ooit gaat Kijkduin op de schop
Kijkduin: de lulligheid, de troosteloosheid. Stedenbouwkundig anachronisme. Het ziet er niet uit, maar wat maakt het uit? Ook zulke plekken vervullen een functie in de stad.
Er bestaat een masterplan Kijkduin. Vanwege de crisis is dat plan tijdelijk in een diepe la ergens in een kast van het Haagse stadhuis gelegd. Maar ooit zal het er weer uit worden gehaald. Tot die tijd worden de ontwikkelingen en initiatieven ‘aan marktpartijen overgelaten’. Er gebeurt dus heerlijk niets. Maar ooit, ooit gaat Kijkduin op de schop. Dat is onvermijdelijk. En ook een beetje jammer.