Saoedi-Arabië in transitie

Onverwacht krijgt Anthon Keuchenius tóch een journalistenvisum voor Saoedi-Arabië: ‘Vlak voordat we het hele plan afblazen een bericht: ik word verzocht vluchtnummers op te sturen en de reis wordt beperkt tot de eerste twee weken van februari.’

‘Mr Anthon?’ Een zachte stem op de luchthaven van Djedda, behorend bij een idem gezicht, dat zich voorstelt als Naïf, in een smetteloos witte thoub. ‘Hi, how are you. We helpen jullie door Saoedi.’ En als ik onbegrip veins: ‘… met het nemen van foto’s, veiligheid, dat soort dingen.’ 

De volgende dag slenteren de fotograaf en ik langs de corniche, Arabisch voor boulevard – Djedda ligt pal aan de Rode Zee. Parallel aan waar wij lopen ligt ineens vierhonderd meter meanderend fietspad, van nergens naar nergens. Hippe jonge vrouwen fietsen heen en weer op stoere mtb’s, gretig poserend voor de fotograaf. 

Er zijn landen waar Naïf van pas zou komen, maar niet langer in Saoedi-Arabië. Saoedi’s dragen gemiddeld twee mobiele telefoons op zak, waarmee ze zichzelf en elkaar met grote regelmaat vastleggen en op de socials slingeren. Nergens problemen met fotograferen. Integendeel. Liefst met jou erop.