Zeeuws-Vlaanderen

Ik was er al even niet geweest. Vergeten hoe mooi het is. De zilte wolkenluchten, het heldere zicht, de eindeloze donkergroene akkers met aardappelplanten, de brede, lichtgevende stranden, de oude dijkjes, de bomenrijen aan de horizon. De weldadige rust.

Nou ja, rust, je moet er niet in het weekend komen. Dan wordt de kustzone bevolkt door toeristen uit België, Duitsland en de Randstad. De smalle wegen en de fietspaden zijn druk. Verkeer in verschillende tempi. Oppassen.

Die rust is bovendien verraderlijk. Altijd als ik ergens ben waar het heerlijk rustig is en me afvraag of ik er zou willen wonen, denk ik: hoe zal het hier zijn in – pak ’m beet – februari? Als de wind over het braakliggende land giert en iedereen binnen zit? De leegheid, de eenzaamheid, de regen; daar moet je tegen kunnen.

Dat merkwaardige kruispunt van land, water en België. De overgangen zijn soms abrupt maar gering, soms vloeiend. De naam zegt meer dan 300 woorden: Zeeuws-Vlaanderen. Als je de kaart van Nederland ziet, vergeet je soms dat het geen eiland is. Het is er schitterend.

Ik geef toe, er is ook veel lelijkheid te beleven. Wat ze bijvoorbeeld in Breskens en Cadzand aan de kust hebben neergezet en nog aan het bouwen zijn, is – hoe zal ik het zeggen – niet best. En al die bungalow- en stacaravanparkjes in de kustzone doen pijn aan de ogen. Maar je kunt hier gemakkelijk wegkijken. Gewoon er met je rug naartoe gaan staan en de andere kant op kijken.

Zie de lichtgevende stranden, de oude dijkjes, de bomenrijen, de donkergroene aardappelakkers, de zilte, heldere wolkenluchten. Fiets er langs, er doorheen, er overheen, er onderdoor. En geniet.

BLOG: HTTP://FIETSENMETFRANK.BLOGSPOT. NL/P/LANDSCHAPPEN.HTML
TWITTER: HTTPS://TWITTER.COM/FIETSENMETFRANK