De verstoorde automatische piloot
Een mensenbrein is tot veel in staat. Zoals opletten zonder op te letten.
Op mijn dagelijkse fietstocht van mijn huis naar mijn werk (en vice versa) doorkruis ik Den Haag. Ik rijd een vaste route waar ik slechts af en toe van afwijk, bijvoorbeeld als ik onderweg ergens anders moet zijn. Die vaste route van 6 kilometer is dusdanig ingesleten in mijn brein, dat ik hem afleg zonder bewust op het verkeer te letten. Slechts een klein deel van mijn hersenen fungeert hierbij als automatische piloot, waardoor de rest van mijn hoofd ergens anders mee bezig kan zijn. Verheven overpeinzingen, laag-bij-de-grondse gedachten, praktische zaken.
Die automatische piloot fungeert foutloos. Totdat hij wordt verstoord door tijdelijke wegopbrekingen en wegomleggingen. De term ‘tijdelijk’ dient in een stad als Den Haag overigens ruim te worden opgevat. Sommige wegopbrekingen, herstelwerkzaamheden, herbestratingen of wat dan ook nemen maanden in beslag. Waarom dat zo is? Geen flauw idee.
Bijna elke dag sta ik toch weer voor die rood-witte hekken
Zo’n wegopbreking maakt een aanpassing van mijn dagelijkse route noodzakelijk. Gewoon de gele omleidingsborden volgen is niet altijd efficiënt en dus volgt een zoektocht naar een nieuwe ideale fietsroute. Maar de routine van de vaste route is hardnekkig en bijna elke dag sta ik weer voor die rood-witte hekken en gele omleidings borden.
O ja, opgebroken. Even vergeten. Het voorkómen daarvan vereist een tijdens de rit permanent actieve geest. En dat is uitermate storend, want dan is er geen ruimte voor die verheven overpeinzingen, die laag-bij-de-grondse gedachten, en die, et cetera. Er is dus sprake van twee ergernissen mijnerzijds: die over de hinderlijke onderbreking van mijn dagelijkse routine en die over de onbegrijpelijke langdurigheid van de wegopbreking in kwestie. Het interessante is nu dat de tweede irritante omstandigheid de eerste doet verdwijnen, want na een paar maanden heeft een nieuwe vaste route zich in mijn brein ingesleten.