Middelpuntvliedende krachten overheersen in de academische sociale geografie

Het zijn werelden van verschil: sociale geografie in de jaren 1970 en nu. Nieuwe interdisciplines leiden tot fragmentatie van traditionele disciplines, en de wetenschappelijke gemeenschap van geografen is diverser en internationaler geworden. 

Een halve eeuw geleden, in 1973, begon ik aan een studie sociale geografie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Sociale geografie had als academische discipline in Nederland inmiddels focus en een zekere samenhang gekregen dankzij ontwikkelingen in de Engelstalige wereld van de human geography. Regionale monografieën waren niet langer het nec plus ultra, het ultieme streven, zeker niet bij jongere geografen. Zij vatten de sociale geografie op als een discipline die zich boog over de ruimtelijke organisatie van de samenleving (of omgekeerd de sociale organisatie van de ruimte) en het ruimtelijk gedrag van de mensen. Het doel was algemene modellen en theorieën te bedenken en spatial laws te ontdekken.