Waar blijft die beek?

Het is een vermoeiende klim: anderhalf uur stijgen, maar dan, om de volgende bocht, ontvouwt zich een grandioos uitzicht. Ik kijk recht in een diepe komvormige laagte aan drie kanten omringd door steile, bijna loodrechte wanden onder een hoog oprijzende bergkam bekroond met scherpe wit besneeuwde toppen.

Diep beneden me stroomt de Rijn als een zilveren lint in fraaie bochten. De hoge naaldbomen aan de rand van de kloof lijken te wachten op hun naderende ondergang. Nog enkele jaren en ze zeilen omlaag. Hen wacht hetzelfde lot als de bomen die hier duizenden jaren terug door een heftige gebeurtenis ten onder gingen.

Een uitzicht over een licht golvende, spierwitte ijsvlakte. Slechts steenmassa’s steken er doorheen. In de Zwitserse schoolatlas wordt dit fraai weergegeven op de kaart van de koudste periode van de laatste ijstijd, het Weichselien. Heel Zwitserland lag 20.000 jaar geleden namelijk onder een dikke laag ijs.